พร่างพรายในความเงียบงัน

ฉันพบกับเขาในผับคืนหนึ่งที่ ดี.ซี.
ชายหนุ่มนัยน์ตาสีเมฆฝนคนนี้ชื่อ โทเบียส
จากนั้นฉันก็ตามเขามาที่นี่
หมู่บ้านเงียบๆ กลางหุบเขาประเทศออสเตรีย
เราอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กราวกับเป็นคู่สามีภรรยา
โทเบียสใจดีมาก และเข้าอกเข้าใจเสมอ
ฉันมีความสุขในทุกๆ วัน
แต่ความสุขนั้น คงไม่ชอบอยู่กับใครสักคนนาน

————————-

1st of January
สวัสดีปีใหม่!
วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมาถึงวอร์ชิงตัน ดี.ซี. ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีเทาไปหมด อากาศหนาว หนาวมาก ไม่มีสีสันของต้นไม้หรือการมีชีวิตอยู่
ฉันมาที่นี่ด้วยความช่วยเหลือของน้ำหวาน คุณป้าของน้ำหวานเปิดร้านอาหารไทยที่เดินไม่ไกลจากสมิธโซเนียนนัก ฉันมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งเด็กเสิร์ฟตอนกะกลางวัน และเป็นเด็กหั่นของตอนกะเย็น
“D.C.”...สำหรับฉันตอนนี้ย่อมาจาก “Dissociative Catalysis” ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว ในเมืองหลวงของประเทศที่ได้ชื่อว่าเสรีที่สุด ตอนนี้ฉันเป็นอิสระเหมือนนก จะโบยบินไปที่ไหนก็ได้ แต่ที่ที่ฉันคิดถึงจับหัวใจในความทรงจำ...ฉันกลับไปไม่ได้อีกแล้ว

17th of January
เมื่อวานพี่น้อยชวนฉันกับพี่ๆ ในครัวไปเที่ยวผับ
ฉันเที่ยวผับเป็นครั้งแรก!
ผับแห่งนี้มีชื่อว่า “Murphy’s Law” เป็นผับที่ตกแต่งแบบยุคสามศูนย์ (ฟังจากที่เขาบอกกันมาอีกทีอะนะ) ที่นี่มีบาร์เทนเดอร์หนุ่มโสดหน้าตาดีและใจดีอยู่หนึ่งคน เขาชื่อเอ็ดเวิร์ด แต่เขาให้ฉันเรียกเอ็ดดี้ เพราะฟังดูเป็นอเมริกันดี ซึ่งเอ็ดดี้คนนี้แหละ เหตุผลที่ทำให้สาวๆ ในร้านแวะเวียนมาที่นี่อย่างสม่ำเสมอ
เอ็ดดี้แนะนำเครื่องดื่มหลายชนิดให้ฉันรู้จักและลองชิม ทุกชนิดรสชาติแย่เหมือนกันหมด แต่หลังจากโมเลกุลของเอทิลแอลกอฮอล์เข้าสู่กระแสเลือดได้สักพัก ตัวฉันเริ่มเบาโหวง และโปร่งใส บางขณะมันช่วยฉันลืมความรู้สึกที่พยายามทิ้งไว้ที่เมืองไทยจนหมดสิ้น
ฉันชักติดใจที่นี่แล้วสิ

ฉันกลับไปที่เมอร์ฟีสลอว์อีก และไปถี่ขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่มักไปคนเดียว แต่ทุกครั้งฉันจะมีเอ็ดดี้คอยคุยเป็นเพื่อนแก้เหงา ชงนั่นชงนี่ให้ดื่ม เงินค่าแรงจากร้านอาหารหมดไปด้วยเหตุผลเพียงสองอย่าง ค่าที่พัก และค่าเหล้า บางคืนที่เอ็ดดี้เลิกเร็ว เราจะนั่งดื่มด้วยกันจนผับปิด แล้วคืนนั้นปลายเดือนมกราคม วันคล้ายวันเกิดของแม่ ฉันออกไปต่อกับเอ็ดดี้ แล้วเราก็จบค่ำคืนอันมืดมิดด้วยกัน...ที่เตียงนอน

31st of January
ไม่น่าเชื่อใช่ไหม...
นั่นสิ ฉันยังไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน
ณ ขณะนั้น ฉันมีสติ และจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ครบถ้วนตั้งแต่ต้นจนจบ
ครั้งแรกของลูกผู้หญิง เป็นสิ่งที่ต้องหวงแหนรักษาไว้เท่าชีวิต...สังคมไทยสอนฉันมาแบบนั้น แต่ครั้งแรกของฉัน มันช่วยฉีกทึ้งฉันคนเดิมออกจากฉันคนใหม่อย่างเกรี้ยวกราด
วินาทีที่ก้าวออกจากห้องของเอ็ดดี้ ฉัน รวมถึงผู้คน สิ่งของ และสถานที่ที่เคยมองเห็นด้วยตา มันดูสดและแจ่มชัดราวกับเพิ่งมีใครมาแกะพลาสติกที่ห่อหุ้มออก ทว่าฉัน รวมถึงผู้คน สิ่งของ และสถานที่ที่ฉันเคยมองด้วยใจ ภาพมันกลับคลุมเครือและซีดจางอย่างที่ไม่เคยเป็น...