มายาไฟในดวงตา

เขาเห็นเธอเป็นเหยื่อ
เธอเองก็ไม่อาจพาหัวใจหลีกพ้นเงื้อมมือผู้ไล่ล่า
แล้วรักจะลงเอยเช่นไร... เมื่อทั้งคู่ ต่างอยู่บนหนทางแห่งไฟ !

ธารไฟค่อยๆ รินไหลจากริมขอบหน้าต่าง ก่อนจะก่อตัวเป็นรูปเสือตัวใหญ่ โจนขึ้นสู่เตียงที่ร่างบางนิทราสนิทอยู่อย่างเงียบกริบ กลิ่นผิวเนื้อหอมอ่อนๆ ผ่องละไมที่เผยออกอวดโฉม ร่างเสือไฟเลือนหาย กลายเป็นบุรุษงดงามกำยำด้วยพลังแกร่งไปทั้งเรือนร่าง อัคนิวราแสยะเขี้ยวขาวเรืองวาวในความมืด ก้มลงพิจารณาใกล้ชิด ถ้าข้ากลืนกินนาง จะทำให้หายหิวได้หรือเปล่า...

“ตื่น จงตื่นขึ้นมา” คำรามเรียกร้องที่ริมหู
“อืม...ใคร” เจ้าของร่างแน่งน้อยผู้ทอดกายระทดระทวยอยู่บนเตียงครางเบาๆ คล้ายว่ากำลังละเมอตอบใครสักคนที่มาปลุกเรียก มากกว่าจะถามคำนั้นออกมาด้วยสติ

อัคนิวรานึกฉุน
ดูสิ แม้แต่ตาก็ยังไม่ลืมขึ้นมองด้วยซ้ำ จะตายอยู่แล้วยังมัวนอนไม่ตื่นอีก พญาสมิงผู้เรืองไปด้วยพลังฤทธิ์ค่อยๆ เลื่อนมือไปกุมกำรอบคอบอบบางผะแผ่ว ปลายเล็บแหลมลากครูดผิวอ่อนบาง
สัมผัสที่ไม่ทำให้เจ็บปวดแต่เน้นย้ำในประสบการณ์โหดร้ายที่เพิ่งผ่านมาปลุกให้มัชฌิตาลืมตาโพลง
“อ๊ะ! ”
หญิงสาวตกใจแทบสิ้นสติ แต่กลับไม่กล้าร้องออกมา ยามรู้ว่ามีเงื้อมมือแกร่งเกร็งขยุ้มอยู่รอบลำคอ พร้อมบีบเธอให้ขาดใจตาย คลับคล้ายกับฝันเมื่อคืนก่อน แต่คราวนี้มันคือความจริง!!!

แม้เสือร้ายในร่างคนจะยังไม่ออกแรง แต่มัชฌิตาก็พยายามใช้ทั้งสองมือยกขึ้นแกะมือของผู้บุกรุกออก รู้สึกคล้ายง้างเหล็ก ยิ่งดิ้นหนี ชายดุร้ายแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่าเป็นคนหรือสัตว์ปีศาจตนนี้ก็ยิ่งกดร่างลงมา คล้ายมีจุดประสงค์เพียงแค่กักขังเธอไว้ภายในอ้อมแขน แต่ดูเหมือนที่สุดแล้วเขาเองก็สัมผัสถึงความใกล้ชิดได้เช่นกัน ...และรู้ด้วยว่าเธอกำลังอาย

“ข้าไม่พิศวาสเจ้าสักนิด อยากบีบคอให้ตายคามือ ถ้าไม่ติดว่าเจ้ายังมีประโยชน์” อัคนิวราคำรามเบาๆ อย่างเย้ยเยาะ
“ป่าเถื่อนที่สุด” หญิงสาวขบฟันแน่น ถึงรู้ว่าไม่พ้นไปได้ แต่เธอก็ต้องดิ้น จะทนให้เจ้าปีศาจร้ายบ้าเลือดกกกอดอยู่อย่างน่าอายแบบนี้ได้ยังไง

อัคนิวราถึงกับหัวเราะในคอ เมื่อเห็นการพยายามต่อสู้ของลูกแมวที่สิ้นไร้หนทางอยู่ในอ้อมแขน