สตอล์กเกอร์

เธอเป็นสตอกเกอร์คลั่งรักของเขา
ส่วนเขาเป็นดาวจรัสฟ้าที่โน้มตัวลงมาหลงรักสตอกเกอร์อย่างเธอจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียเอง
***************************************************************************
“คุณทำให้ฉันกลัว” หญิงสาวเอนหลังพิงรถ เขาไม่ได้ขยับเข้ามา ตอนที่ยื่นมือหนาจะแตะแก้มใสก็ถอนหายใจวางมันลงตามเดิม
“กลัวอะไรแก้ว” น้ำเสียงของเขาอ่อนละมุนลงมาก หญิงสาวเลยกล้าที่จะยกมือขึ้นมาทาบที่อกเกร็งของเขา รับรู้ได้ว่าเขาตัวสั่นระริกน้อยๆ
“ฉันอาจจะถลำลึกเหมือนเมื่อก่อนอีก และสักวันฉันจะทำเรื่องเลวร้ายเหมือนตอนนั้น เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงคุณถึงจะเป็นแค่ของฉันคนเดียว”
เขาสั่นหนักขึ้น เธอไม่รู้ว่าเขากลัวหรือเปล่า แต่ก่อนที่เธอจะเก็บมือกลับมาหน้าคมคายก็ซบลงมาที่บ่าเล็ก เจ้าตัวกระซิบเสียงพร่า
“อย่าหนีไป อย่าหนีไปแบบนั้นอีก ผมหาคุณไม่เจอ มันน่ากลัวนะรู้ไหม”
หญิงสาวขมวดคิ้ว เอามือทาบที่สะโพกสอบ “คุณควรจะกลัวฉันเอาปืนยิงคุณหรือยิงตัวตายต่อหน้าคุณดีกว่า”
“ยิงผมเลย ยิงเมื่อคุณจับได้ว่าผมทำผิดต่อคุณ แล้วคุณค่อยยิงตัวเองตามมา ดีไหม”
หา?
“มันวิปริต” เธอกระซิบเสียงสั่น และเขาก็หัวเราะเสียงสั่นประสาน
“ผมรู้ แต่ถ้าผมตาย ตายคนเดียวคงเหงา คุณต้องตามมาด้วยสิ ไม่ดีเหรอ”
ไม่ดี
เขาต้องอยู่ไปนานๆ
หญิงสาวคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป เพียงกระชับตัวเขาเข้าหาแน่นขึ้น อกเบียดชิดกัน เขาเองก็ไม่รังเกียจแต่อย่างใด
“คราวหลังมาคุยกันตรงๆ อย่าหนีอีก เข้าใจไหม อย่าหนีไปแบบนั้นอีก ผมกลัว”
เขาคงกลัวจริงๆ เพราะตัวของเขาสั่นไม่หยุดเลย
“คุณไม่กลัวฉันเหรอ” เธอถามเสียงพร่า ไม่เข้าใจเขาสักนิด
“ไม่”
“ถ้าฉันถลำลึกแล้วสักวันหนึ่งฉันยิงคุณขึ้นมาล่ะ”
“ก็คงตายไม่ก็เจ็บ แต่คุณจะตามมา จริงไหม”
หญิงสาวไม่ตอบ เริ่มสับสนกับความคิดของเขา ความรู้สึกของเขา
“แทน” หญิงสาวว่าเสียงเบาหวิว ไม่อยากคาดหวัง แต่ตลอดมาการกระทำของเขามันส่อมาทางนี้หมดแล้ว เขากำลังทำอะไรอยู่ รู้ตัวไหม
“หืม?”
“คุณกำลังจีบฉันอยู่เหรอ”
เขาเงียบไปนานมาก มากจนน่ากลัว ไม่นานเขาก็ผละออก ใจของเธอหนาวเย็นทันที เธอไม่น่าหลงตัวเองขนาดนั้น ทำไมถึงกล้าพูด กล้าถามแบบนั้น
มือหนาเปิดประตูรถ ดันเธอเข้าไป ตอนที่คาดเข็มขัดให้ก็กระซิบข้างหูเล็ก
“คุณเป็นของผมมาตลอดแก้ว ผมไม่ได้จีบคุณเลย ไม่เคยจีบ ตั้งแต่แรกที่เราเจอกันที่ต้นซากุระ คุณถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกแล้วว่าคุณเป็นของผม เพียงแต่ผมอ่านเกมผิด คุณเลยหนีผมไป เพราะฉะนั้นตอนนี้ควรกลับเข้าร่องเข้ารอยได้แล้ว กลับบ้านเถอะ นักข่าวตามผมมากกว่าตามคุณ แล้วผมจะโทรหา”
หญิงสาวปากสั่นมองเขาที่ก้มลงมาจุมพิตที่โหนกแก้มของเธอนุ่มนวล
“ต่อให้พ่อแม่คุณไม่เห็นด้วยเรื่องของผม ผมก็จะลักพาตัวคุณมา ขังไว้ในหอคอยงาช้างที่ผมจะสร้างขึ้น คุณเป็นของผม ไม่ใช่ของพวกเขา ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว จำเอาไว้”