ปฐพีสีเลือด เล่ม 2

เมื่อแผ่นดินที่เคยอยู่กันอย่างสงบสุข ต้องลุกเป็นไฟ เจิ่งนองไปด้วยเลือด จากฝีมือของขบวนการแบ่งแยกดินแดน ร้ายไปกว่านั้น...บิดาของเขาซึ่งเป็นคนดีทำประโยชน์ให้กับสังคมมาโดยตลอด ต้องมาถูกลอบสังหารเพราะเกิดไปล่วงรู้ความลับของขบวนการร้ายที่คิดจะแบ่งแยกดินแดนเข้าให้ เขาต้องการแก้แค้นให้พ่อ แต่ทว่า...เขาตัวคนเดียวไม่อาจสู้รบปรบมือกับขบวนการของพวกมันซึ่งฝังรากหยั่งลึกไปทั่วแผ่นดินล้านนาได้
แล้วเขาจะทำเช่นไร...จึงจะล้างแค้น และหยุดยั้งขบวนการแบ่งแยกดินแดนนี้ได้ คงต้องตามไปเอาใจช่วยเขาแล้วครับ
แฟนพันธุ์แท้ของ “สิงขร” ต้องไม่พลาดผลงานเรื่องเยี่ยมเรื่องนี้เด็ดขาด รับรองว่าได้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน ครบครันทุกรส ความมันในอารมณ์ของการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่าน ความเข้มข้นน่าติดตามตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย ใน... “ปฐพีสีเลือด” สิงขรรับประกันว่าท่านไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนครับ
ตัวอย่างบางตอนของปฐพีสีเลือด เล่ม ๒
วินาทีนั้น...พ่อครูจอมกระชากดาบออกจากฝัก แล้วตรงเข้าฟันเอกยุทธในทันใด พร้อมกับร้องเตือนเสียงดัง...
“ระวัง”
บั่ก
“อ๊าก”
เอกยุทธร้องลั่นโดยสัญชาติญาณ และต้องเบิกตากว้างเมื่อไม่ปรากฏแผลจากคมดาบของพ่อครูที่ทดสอบกันจะจะแต่อย่างใด
“เอกยุทธ ข้าดีใจด้วยที่เอ็งรับเอาวิชาคงกระพันชาตรีขั้นสูงสุดของข้าได้ จากนี้ไปเอ็งจะอยู่ยงคงกระพันไปตลอดชีวิต ศัตราวุธใดๆจะไม่ระคายผิวของเอ็ง แต่เอ็งจะต้องตั้งมั่นอยู่ในศีลในสัตย์ ประกอบแต่ความดี ละเว้นความชั่ว ข้าพูดแค่นี้แหละ”
เอกยุทธคลานเข้ามากราบแทบเท้าจอม กล่าวทั้งน้ำตาที่ปลื้มปิติว่า...”เป็นพระคุณอย่างล้นเหลือที่พ่อครูมอบสิ่งมีค่าให้กับผม ผมจะกำจัดคนชั่วของแผ่นดิน ผมจะไม่โอ้อวดทะนงตน ผมจะอ่อนน้อมถ่อมตนตั้งมั่นอยู่ในความดี จะไม่ให้พ่อครูต้องผิดหวังครับ พระคุณครั้งนี้ผมจะขอจดจำใส่กระหม่อมไว้จนตาย”
“ดีมาก...ลุกขึ้นเถอะ เอ็งต้องรีบไปจากที่นี่ เพราะแผ่นดินกำลังจะลุกเป็นไฟจากพวกบ้าอุดมการณ์ เอ็งกับพวกจงช่วยกันรีบดับไฟสงครามนั้น ก่อนที่เลือดจะนองแผ่นดินของเรา ปู่สักกับทุกคนรอเอ็งอยู่นะเอกยุทธ”
“ครับพ่อครู ผมรู้หน้าที่นั้นดี”
ขณะนั้น...
เสียงมอเตอร์ไซค์หลายคัน ส่งเสียงดังปานเปรตร้องขอส่วนบุญดังขึ้นที่หัวบ้านแล้วมุ่งตรงมายังบ้านพ่อครูพ่อครูจอมอย่างรวดเร็ว และก็มาถึงจริงๆ ไกรศรีกับไอ้ลูกสมุนสามคนนั่นเอง
ทั้งหมดแต่งชุดพรางลายพร้อยคล้ายทหาร และยังมีทหารของพลโทเจ้านุกูลนั่งซ้อนท้ายโต้ง ดำ และโหน่งมาอีกคันละคน ส่วนไกรศรีนั้นไม่มีใครซ้อนท้าย ทหารนอกประเทศทั้งสามถือเอ็ม.16 มาด้วย
ไกรศรีหักรถเลี้ยวเข้ามาในบ้านครูจอมอย่างรวดเร็ว โต้ง โหน่ง และดำพุ่งรถตามลูกพี่ของมันเข้ามาเป็นขบวนเสียงเครื่องยนต์ดังแสบแก้วหู พวกมันจอดรถที่ลานหน้าบ้าน ทหารต่างด้าวทั้งสามต่างก็กระโดดลงพรึบพรับด้วยท่าทางประสงค์ร้าย
มะกล่ำเห็นเช่นนั้น กระโดดเข้าขวางไกรศรีไว้ทันที พลางหันไปตะโกนบอกลูกสาวครูจอม...“นุ่นบอกพ่อครูเร็ว พวกนี้มา”
เธอไวทายาทเผ่นขึ้นบันไดทันที โดยไม่ต้องบอกซ้ำ
“ไอ้มะกล่ำ มึงไม่อยากตายอย่าขวางกูเป็นอันขาดถอยไป”ไกรศรีชี้หน้า
“กูไม่ถอย มึงมาที่นี่ทำไมไอ้ไกร”
“กูจะมาจะไปไม่เกี่ยวกะมึง แล้วยังไม่ถึงคิวของมึง ถอยไปซะดีๆ”
“กูไม่ถอย แล้วก็ไม่ให้มึงขึ้นไปข้างบนด้วย”
มะกล่ำพูดเสียงกร้าวอย่างรู้หน้าที่ดี
ผลัวะ
“โอ๊ย”
เจ้าเตี้ยหลุดปากออกมา เมื่อทหารป่าคนหนึ่งย่องมาข้างหลัง ตระหวัดพานท้ายเอ็ม.16 เข้าท้ายทอย มะกล่ำมีอาการคล้ายเส้นเอ็นถูกบั่น ชักกระตุกเฮือกหนึ่งแล้วล้มฟาดลงสิ้นสติตรงนั้น ไม่มีใครสนใจกับมันอีกต่อไป
“เฮ้ย จับไอ้พ่อครูจอมกับไอ้เอกยุทธให้ได้ มันกำลังทำพิธีอยู่บนบ้าน จับเป็นไม่ได้
จับตาย ส่วนอีนุ่นจับเป็นสถานเดียว”
ไกรศรีสั่งการเสียงเหี้ยมท่าทางขึงขัง เพราะเวลานี้ได้รับการแต่งตั้งจากผู้บังคับการค่ายคือพลโทเจ้านุกูลให้เป็นนายทหารระดับผู้บังคับหมวด มีทหารในบังคับบัญชาหนึ่งหมวด แต่พลโทเจ้านุกูลยังไม่ได้ระบุตำแหน่งชัดเจน คงต้องรอดูผลงานครั้งแรกเสียก่อน
โต้ง ดำ และโหน่ง ทั้งสามได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยของไกรศรี ได้รับการแจกปืนพกขนาด.11 มม.คนละกระบอก แถมมีเครื่องแบบชุดพรางลายพร้อยอย่างทหารอีกด้วย พวกมันต่างก็พอใจเป็นอย่างยิ่ง ที่สำคัญได้รับการล้างสมองเรียบร้อย
ทหารป่าและทหารบ้านทั้งสามคือดำ โหน่ง และโต้ง กรูกันขึ้นบนบ้านตามคำสั่งของ
ไกรศรี ซึ่งยืนก๋าคุมข้างล่างอยู่
ทุกสิ่งทุกอย่างได้จังหวะอย่างพอดีนั่นก็คือ...เอกยุทธรับเอาคาถาคงกระพันชาตรีขั้นสูงตลอดชีวิตได้โดยไม่เกิดอาการแทรกซ้อนใดๆนับว่าเขาเป็นคนที่มีบุญวาสนาคนหนึ่ง จากนั้น...ครูจอมก็ทดลองในทันทีทันใดแบบจะจะปรากฏว่า...
ดาบในมือครูจอมไม่ระคายเคืองผิวหนังของเอกยุทธ จะมีรอยเท่าใบหญ้าคาบาดเท่านั้น ส่วนกระสุนจะได้กินหรือไม่นั้น ครูจอมยังไม่ได้พิสูจน์และไม่มีเวลาพิสูจน์เสียแล้ว เนื่องจากเสียงมอเตอร์ไซค์หลายคันคำรามเข้ามาในเขตบ้าน
ทันทีทันใดนั้น...นุ่นโผล่ขึ้นมาหน้าตื่นบอกเสียงรัวเร็วปรื๋อ...“พ่อ พี่ไกรพาทหารป่ามาบ้านเรา”
“ข้ารู้แล้ว เร็ว...เอ็งกับเอกยุทธพากันหนีลงบันไดหลังบ้าน อย่าให้มันจับได้เป็นอันขาด”
“หนีทำไมพ่อ”
จอมไม่ทันได้ตอบคำถามนั้น ร่างของทหารป่าและอดีตลูกศิษย์ทั้งสามโผล่ขึ้นมาทางบันไดหน้าบ้าน ทหารป่าทั้งสามกระชับปืนเอ็ม.16 ในมือแน่น วาดปากกระบอกเข้าใส่ทั้งเอกยุทธ และครูจอม
ดำ โต้งและโหน่ง ดึงปืนพก.11มม.ที่ได้รับแจกออกถือกระชับในมือเช่นกัน บ่งบอกว่าได้รับการฝึกยิงฝึกใช้มาแล้ว
“พ่อครูกับไอ้เอกไปพบท่านนุกูลที่ค่ายเดี๋ยวนี้”
ดำออกคำสั่งเสียงกร้าว
“ข้าไม่ใช่พ่อครูพวกเอ็ง แล้วข้าไม่มีลูกศิษย์นิสัยเลวทรามต่ำช้าเช่นพวกเอ็งด้วย ฉะนั้นอย่ามาเรียกข้าว่าพ่อครูเป็นอันขาด”จอมฉะเสียงดัง
“ก็ได้...ไอ้เฒ่าจอม”ดำใช้ปากกระบอกปืนชี้หน้าว่าเสียงกร้าว“เอ็งจะไปพบท่านพลโทเจ้านุกูลดีๆ หรือจะให้พวกข้าหามไป”
จอมรู้ดีว่าพวกมันไม่ได้มาเพียงแค่ขู่พาตัวเขาไปเท่านั้น กะจะมาเก็บเขากับเอกยุทธด้วย ครูอาคมจำต้องยืดเวลาความหายนะไปให้ยาวนานที่สุดเพื่อจะเห็นช่องทางที่ดีบ้าง จึงถามเพื่อถ่วงเวลา
“ให้ข้าไปพบเรื่องอะไร”
ถามเสร็จพยายามบุ้ยใบ้ให้เอกยุทธกับนุ่นหนีไปทางบันไดหลังบ้าน แต่ทั้งสองก็หา
เขยื้อนไม่เพราะความเป็นห่วงพ่อและพ่อครูนั่นเอง ทั้งเอกยุทธและนุ่นยังเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก ปืนก็สลอน
“ข้าไม่รู้”ดำเสียงห้วนห้าว“รู้แต่เพียงว่าเอ็งกับไอ้เอกยุทธต้องไปกับลูกพี่ข้าซะดีๆไม่งั้นตาย”
จอมตัดสินใจในวินาทีอันสำคัญ...”ข้าไม่ไปซะอย่าง แน่จริงเข้ามาจับซิโว้ย เอกยุทธพานุ่นหนีไปเร็ว”
บอกพร้อมกับกระโจน หมายจะรวบพวกมันให้ตกบันไดพร้อมๆกันหมด แล้วให้เอกยุทธพานุ่นหนีไปในช่วงจังหวะนี้
แต่ดำไวกว่า เหนี่ยวไก.11มม.สวนเข้าไป...
เปรี้ยง
“โอ๊ย”
“พ่อ”