ปล้นรักมาเฟีย

แม้สายน้ำจะเย็นช่ำ หากหัวใจเขานั้นร้อนรุ่ม เพลิงที่เผาพล่านในหัวใจก่อเกิดมาจากหญิงสาวชาวไทย เขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่เขา'ทิ้ง’กลับกลายมาเป็นผู้หญิงของเฉิงเฟิง มาเฟียคู่แค้นของเขา แถมกำลังจะแต่งงานในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
ชายหนุ่มขบกรามเม้มขึ้นเป็นสัน ยามคำนึงคิดภาพหญิงสาวที่รักตกอยู่ในอ้อมกอดของเฉิงเฟิง รอยยิ้มสดใสนั้นไม่ได้มีมาให้เขา แต่มีให้ชายคนอื่น
เธอลืมความรักระหว่างกันแล้วหรือ เขานึกสงสัย
ส่วนเขาซึ่งเป็นคนที่ทิ้งเธอไปยังคงคิดถึงเธอตลอดสามเดือนที่ผ่านมา คิดถึงเธอแม้จะอยู่ไกลถึงแดนมังกร
แม้ตัวจะอยู่ไกลถึงจีนแผ่นดินใหญ่ หากใจยังคงอยู่กับเธอที่เมืองไทย เขาต้องห้ามตัวเองไม่ให้ติดต่อเธอ ไม่ถามข่าวคราวเธอ จนถึงขั้นสั่งห้ามลูกน้องห้ามพูดถึงเธอ ทว่าเขากลับห้ามความคิดของตัวเองไม่ให้คิดถึงเธอไม่ได้
กว่าเขาจะรู้ก็เมื่อวาน เขาจึงต้องรีบบินมาเมืองไทย
เมื่อเหยียบย่างถึงแผ่นดินไทยเมื่อคืน เขาอยากจะ’ฆ่า’เฉิงเฟิง หากต้าเฟยห้ามเขาไว้ ย้ำถึงเจตนารมณ์ที่เขายังทำไม่สำเร็จ เขาสะบัดแขนจื้อเทียนแล้วเดินไปที่บาร์เหล้า คว้าขวดเต็มอ้อมกอดแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ ห้องสำหรับพักผ่อนหย่อนใจ เขาดื่มเหล้าราวกับน้ำ ดื่มเพื่อดับความร้อนรุ่ม ดื่มเพื่อไม่ให้คิดว่าเรือนร่างนั้นอยู่ใต้ร่างเฉิงเฟิง ดื่มเพื่อลืมความแค้น ลืมให้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมว่าเขาอยู่ฐานะอะไร และจมอยู่ในความฝันแห่งวันวานที่มีกับเธอ
เช้าวันนี้ หลงเยี่ยอิ่งลุกจากภาพมายา เข้าไปชำระล้างน้ำเมาออกจากตัว ขายาวเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ก้าวออกจากห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูสีน้ำเงินมาซับน้ำทั่วกาย รอยยิ้มหยักหนาผุดขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยไฟที่ลุกช่วง
ตาหยุดมองที่ชุดทักซิโด้สีดำอันเป็นชุดเจ้าบ่าว มือหนาคว้าชุดนั้นขึ้นมาสวมใส่ บุรุษที่ปรากฏหน้ากระจกคือชายหนุ่มรูปงามราวกับรูปสลัก ดวงตาสีนิลคมกริบมองตัวเองอย่างพึงพอใจก่อนออกจากห้องแต่งตัวและคอนโดพร้อมกับลูกน้องในชุดสูทสีดำที่เดินตามหลัง
มาเฟียหนุ่มขึ้นรถสีดำเพื่อจะไปรับเจ้าสาวของเฉิงเฟิงมาเป็นของเขา