มารยาเสน่หา

เพราะความกตัญญูทำให้หญิงสาวกำพร้าอย่างวิชชุวรา จำต้องแต่งงานกับ ดุจเทพ ซึ่งเขาเกลียดชังเธอนักหนา เธอต้องยอมทนเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของเขา ยอมให้เขาด่าว่ารังแกต่างๆ นานา และทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากเขาไปได้ คือ ต้องอุ้มท้องทายาทให้เขาเท่านั้น!!

“ฉันไม่เหมาะจะเป็นพ่อเด็กแล้วใครเหมาะ ไอ้หมอนั่นหรือ ถึงจะเหมาะเป็นพ่อของลูกเธอ นี่คงไปมั่วกันมาสินะถึงได้กลับเอาดึกดื่นฉันโทรไปก็ไม่ยอมรับสาย ลีลามันคงจะดีละสิท่า”

“ใช่ เขาดีกว่าคุณทุกอย่าง ถ้าฉันจะมีลูกฉันจะมีกับเขาเท่านั้น และลูกของฉันต้องไม่เกิดจากคนเลวๆ อย่างคุณ”

“ดี! พูดได้ดีนิ แต่เสียใจด้วยนะเธอต้องอุ้มท้องลูกของฉัน ลูกของฉันเท่านั้น”

“ไม่มีทางค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงกร้าวดิ้นรนผลักไสอีกฝ่ายที่กดทับลงมาจนเธอขยับแทบไม่ได้

“ก็ดูสิว่าฉันขยันขนาดนี่มันจะไม่ท้อง อย่าหวังว่าจะได้กินยาบ้าๆ นั่นอีกเลย”

(นิยายเรื่องนี้ เคยติพิมพ์มาก่อนแล้วนะคะ ชื่อเรื่องและนามปากกาตามเดิมทุกอย่างค่ะ และเนื้อหาก็ปรับปรุงเล็กน้อยเท่านั้น)