นักเขียน(เรื่อง)ผี

นักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์วิชาเอกวรรณกรรม ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้รับมอบหมายจากอาจารย์ผู้สอนวิชาวรรณกรรม ให้ไปศึกษาชีวะประวัติและผลงานของนักเขียน เรื่องผีที่กำลังมีชื่อเสียงมากที่สุดในขณะนั้น ซึ่งผลงานได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสาร ทั้งที่พิมพ์เป็นรูปเล่มและได้รับการสร้างเป็นละครโทรทัศน์ไม่ขาดสาย มา “ทำเป็นรายงาน” โดยให้เวลาไปศึกษาค้นคว้า ๑ เดือน
สี่นักศึกษา จึงเลือก “ชีวประวัติของนักเขียนนามปากกาว่า “กระหัง” จากการสืบหาข้อมูลเบื้องต้นพบว่านักเขียนผู้นี้อยู่ที่อำเภอปะทิว จังหวัดชุมพร
หนุ่มสาวนักศึกษาทั้ง ๔ คนจึงโดยสารรถไฟธนบุรี-หลังสวน มาลงที่สถานีรถไฟปะทิว แล้วนั่งรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปที่วัดดอนไม้ตะเคียน แล้วพบว่า ในวัดไม่มีใครพระแม้สักรูป ชาวมอเตอร์ไซค์เล่าว่า วัดร้างมาห้าหกปีแล้ว มีแต่ป่าช้าเผาศพ ที่ยังเปิดทำการเป็นปรกติ เมื่อวานก็เพิ่งเผาไปสองศพ จากอุบัติเหตุรถมอไซค์ชนกับรถยนต์ ไม่ทราบว่าทั้งสี่คนจะไปหาใคร และคนขับรถมอเตอร์ไซค์ส่งนามบัตรมีเบอร์โทรศัพท์ให้ ๔ หนุ่มสาวคนละใบ ก่อนพูดอีกว่า
”โทร.เรียกได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะครับ ยินดีรับใช้และให้บริการ”
ป้ายชื่อวัด เป็นแผ่นป้ายไม้กระดาน ติดตั้งไว้กับเสาสองเสา เสาหนึ่งเอียงกระเท่เร่ สีที่ทาป้ายหลุดลอก มีร่องรอยตัวอักษรสีน้ำเงินเขียนว่า “วัดดอนไม้ตะเคียน” มีชื่อตำบล อำเภอ ทั้ง ๔ หนุ่มสาวจึงแบกเป้หิ้วกระเป๋าพะรุงพะรังเดินเข้าไปในวัด ลานวัดเป็นทรายล้วน ๆ เหมือนทรายชายทะเล มีต้นมะพร้าวผอม ๆ ขึ้นสลับกับไม้ป่าและไม้ปลูกจำพวกกระถินณรงค์ กระถินเทพา และมีไม้ป่าเช่นตะเคียนขึ้นปะปนอยู่หลายสิบต้น
กุฏิสี่ห้าหลัง ถูกทิ้งไว้ให้เก่าโทรม อาจมีแมลง มีขี้จิ้งจก ขี้ค้างคาว ฝุ่น ใยแมงมุม...ถ้าจะใช้เป็นที่พักคงต้องปัดกวาดทำความสะอาดกันเป็นวัน เวลาที่เหลือทั้งสี่จึงเตรียมกางเต็นท์นอน
ที่บ่อน้ำ มีถังแดง(ถังน้ำมัน)ตัดครึ่งวางไว้ ให้ตักน้ำไปใส่ถังก่อนอาบ ทั้งสี่พบว่าที่บ่อมีร่องรอยการใช้น้ำ งามตาเตรียมผ้าถุงมานุ่งกระโจมอกก่อนตักน้ำในถังอาบ ขณะที่อานนท์คอยเดินดูแลรอบ ๆ เผื่อมีภัย โดยเขาถอยไปยืนอยู่ห่างบ่อราว ๓๐ เมตร ตอนงามตากำลังผลัดเปลี่ยนเอาผ้าเปียกออก เพื่อสวมผ้าถุงและเสื้อชั้นใน-นอกตัวใหม่ เสียงแววตาร้องขึ้นดังลั่น
“ว้าย! ช่วยด้วย ๆ ๆ ผี ๆ ๆ...ผีหลอก”