อ้อมกอดแห่งขุนเขา

“เคยมีคนพูดว่าขี้เหล้าทำกับข้าวเก่งไม่ใช่หรือคะ แล้วทำไมคุณทำไม่เป็นล่ะ”
“พูดอย่างนี้คุณจะหาว่าผมเป็นขี้เหล้าอย่างนั้นสิ”
“ก็จริงไหมล่ะ”
“ไม่จริงสักหน่อย นานๆ ทีจะกินกับเจ้าเชนทร์ และกินกับคนงานเป็นบางครั้งเท่านั้นเอง ไม่ถึงกับเป็นขี้เหล้า พูดซะเสียหมดเลย คุณทำน้ำจิ้มให้ผมหน่อยสิ” คนตัวโตบ่นและสั่งลูกมือทันที พร้อมกับค้นหาอะไรบางอย่างในตู้เย็น
“หึ!” จารวีทำเสียงในลำคออย่างไม่เชื่อถือ หยิบพริกมาเด็ดขั้วใส่ครก พลางแอบเบ้ปากใส่คนที่กำลังหยิบหมูในตู้เย็นออกมาล้างเตรียมหั่นชิ้นบางๆ
“ขนาดว่าไม่ขี้เหล้า แล้วดูสิ กับข้าวทำหมูมะนาว กับแกล้มชั้นดีเลยละ”
“วันนี้ผมไม่ได้คิดจะดื่มหรอก” คนถูกมองว่าขี้เหล้าเอ่ยอย่างร้อนตัว
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ เรื่องของคุณ อยากดื่มก็ดื่มไป ชีวิตใครชีวิตมัน สุขภาพของตัวเองถ้าไม่รักใครก็ช่วยไม่ได้”
“คุณนี่...” ภูผาส่ายหน้าน้อยๆ อย่างยอมจำนนกับความคิดและคำพูดของผู้ช่วยสาวของสถานีวิจัยดงใหญ่ แต่เมื่อเห็นมือของอีกฝ่ายกำลังหยิบสากขึ้นมาจะตำน้ำพริก ชายหนุ่มก็ละมือจากหมู อาสาตำน้ำพริกให้ทันที
“มา ผมตำให้ คุณไปหั่นหมูดีกว่า พริกนี่ทำไมไม่ปั่นเอานะ ง่ายจะตาย เร็วดีด้วย”
จารวีปล่อยให้ชายหนุ่มจัดการตามที่อาสาโดยไม่เกี่ยงงอน
“ถ้าปั่น น้ำพริกจะไม่หอม ไม่อร่อย รู้ไหมคะ แค่น้ำจิ้มนิดเดียวเอง ตำแป๊บเดียวก็เสร็จ”
“ครับ ครับ” รับคำอย่างให้รู้ว่าแกล้ง อึดใจต่อมาเสียงตำน้ำพริกก็ดังรัวเร็วไปทั่วห้องครัว และคงดังออกไปถึงข้างนอกด้วย
จารวีปล่อยให้ภูผาตำพริก ส่วนเธอหยิบผักบุ้งขึ้นมาเด็ดเป็นท่อนๆ เตรียมไว้
“โอ๊ะ! อ๊ะ! พริกเข้าตาผม”