สมิงสาว

ผมตื่นขึ้นในตอนที่มีแสงแดดส่องสว่างแล้ว ภายในกระท่อมมองเห็นสิ่งต่าง ๆ กระจ่างชัด ผมนอนอยู่บนเสื่อในกระท่อม ในเครื่องแต่งกายชุดสีขาวตุ่น ๆ มีผ้าห่มมุ้งหมอน และฟูกนอนสีเดียวกัน ผมตกใจอีกหน เมื่อสติและความทรงจำต่าง ๆ ของผมกลับคืนมาทั้งหมด ผมจำความเก่าได้หมดว่า ผมกำลังเดินทางโดยเครื่องบินของการบินไทย ไปรับตำแหน่งใหม่เป็นปลัดอำเภอที่อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน
“นายอนัตตา นายควรจะรีบเดินทางให้ทันก่อนวันที่ ๑๐ นะ ทางไกลขนาดนี้พี่ว่า นายอย่ามัวประหยัดค่าเดินทางใช้บริการรถทัวร์หรือรถไฟอยู่เลย มันช้า นายไปเครื่องบินดีกว่า แค่โทร.ไปจองตั๋ว พรุ่งนี้ราวแปดนาฬิกานายไปขึ้นเครื่องที่สนามบินภูเก็ต ไปลงที่สนามบินดอนเมือง แล้วต่อไปลงสนามบินเชียงใหม่ แล้วบินต่อไปแม่ฮ่องสอน มันต้องต่อเครื่องหลายทอดเลยนะ แต่มันรวดเร็วดีวันหรือสองวันก็ถึง เขากำหนดให้ไปรายงานตัวภายในวันที่ ๑๕.มิใช่เหรอ..” พี่มโนจ่าจังหวัดหัวหน้าสำนักงาน ที่ทำการปกครองจังหวัดพังงาพูดกับผม
ผมสืบทราบราคาค่าโดยสารมาแล้ว เพราะเบื่อจะนั่งรถทัวร์อยู่เหมือนกัน ราคามันอยู่ที่สี่ถึงห้าพันบาท เพราะต้องต่อเครื่องเป็นทอด ๆ ผมจึงขึ้นเครื่องจากภูเก็ตมาทันที ช่วงภูเก็ตดอนเมือง ดอนเมืองเชียงใหม่ ไม่มีปัญหา แต่พอขึ้นเครื่องที่บินจากเชียงใหม่มาแม่ฮ่องสอน อากาศก็แปรปรวน ยิ่งตอนที่นักบินบินจะเอาเครื่องลง กัปตันประกาศให้ผู้โดยสารเตรียมตัว และรัดเข็มขัดให้แน่น แล้วต่อจากนั้นเครื่องบินก็ดิ่งหัวลง มีเสียงเหมือนส่วนหัวของเครื่องปะทะกับต้นไม้ ตัวเครื่องหักเป็นสองท่อน แล้วผมก็กระเด็นออกมา จากนั้นผมก็ไม่รู้อะไรอีก...