รีสอร์ทผีดิบ

ผมขับรถออกจากบ้านเวลา ๑๗ นาฬิกา ๓๐ นาที กะว่าไปถึงอย่าทันให้มืดค่ำ เผื่อจะได้ดูอะไร ๆ บ้างในบริเวณรีสอร์ท เพราะผมยังข้องใจที่ว่า เมื่อสองวันที่แล้วผมเข้ามาที่นี่ตอนประมาณ ๘-๙ โมงเช้า ทำไมจึงไม่มีวี่แววว่าในรีสอร์ทจะมีคนอยู่เลย แต่พอมาวันนี้คุณเกื้อบุญบอกว่า มีคนอยู่กันเต็มห้องพักทุกหลัง แถมแขกที่มาเกินห้องพักยังต้องกางเต็นท์พักนอนกันอีกด้วย คนเหล่านั้นมาจากไหน ตอนไหน เพราะว่าที่จริงรถทุกคันที่จะเข้าไปในรีสอร์ท จะต้องผ่านทางถนนปูหินศิลาแลง จะต้องผ่านที่ดินเลียบเขตบ้านที่ผมมาพัก แต่นี่กลับไม่เห็นไม่มีเข้ามาเลย แล้วแขกที่ว่านั่นมากันจากไหน
เมื่อมาถึงบริเวณรีสอร์ท ผมพบแต่รถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อ ของนายเกื้อบุญ จอดอยู่เพียงคันเดียว ผมจึงเข้าไปจอดเทียบ เดินลงจากรถ ล็อกประตูรถแล้วเดินเข้าไป ตอนแรกผมคิดว่าภายในรีสอร์ท จะต้องสว่างไสวด้วยแสงไฟหลากสี แต่ทว่า ดวงไฟกลับมีเป็นจุด ๆ ทั้งยังเป็นหลอดไส้ประเภทมีแสงอ่อน ๆ เป็นไฟสีเหลือง แดง เขียว น้ำเงิน โดยเขียวกับน้ำเงินจะมีมากกว่าสีอื่น จะหาหลอดไฟสว่าง ๆ แบบหลอดฟลูออเรสเซ็นสีขาวสักหลอดไม่มีเลย
บริเวณรีสอร์ททั้งหมดจึงตกอยู่ในบรรยากาศแบบราตรีสยองขวัญ ความที่ในรีสอร์ทมีต้นไม้มาก บดบังแสงสุดท้ายจากดวงอาทิตย์ไว้หมด ทำให้เห็นเพียงเงาคนที่นั่งตะคุ่ม ๆ อยู่ตามโต๊ะต่าง ๆ