ผีกลัวโลง

อนุชาคุกเข่าลงข้างเตียงพ่อ แล้วก้มหน้าเอียงมาทางซ้าย เอาหูแนบตรงตำแหน่งหัวใจพ่อ สักครูก็ทำจมูกฟุดฟิดและรีบผงกตัวลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว
“ทำไมหรือ?” ดิฉันถาม
“พ่อไม่หายใจแล้ว ที่สำคัญตอนนี้เนื้อตัวพ่อเหม็นมาก พี่ไม่รู้เลยหรือเวลาอยู่ชิดใกล้เนื้อตัวพ่อ?” อนุชาถาม
ความจริงดิฉันได้ก็กลิ่น แต่พยายามคิดว่า เป็นเพราะพ่อไม่ได้รับการเช็ดตัวมาหลายวัน เนื่องจากเนื้อหนังพ่อเริ่มเน่า ทำให้เช็ดตัวไม่ได้ พอเช็ดเนื้อเน่าก็จะหลุดออกมา กลิ่นจึงย่อมมีเป็นธรรมดา แต่การหยุดหายใจของพ่อแสดงว่า พ่อเพิ่งจะตายตอนที่โดนดิฉันผลัก งั้น ดิฉันก็ต้องเป็นลูกอกตัญญูฆ่าพ่อของตัวเอง ดิฉันพลันรู้สึกผิดและเสียใจ ความจริงพ่ออาจจะไม่รู้ตัวเลยก็ได้ ที่พ่อทำอย่างนั้นอาจคิดว่าเป็นคนอื่นไม่ใช่ลูก... พ่อนอนอยู่โรงพยาบาลตั้งเดือนกว่า สมองของพ่ออาจจดจำใครไม่ได้ หรือพ่ออาจคิดว่าเป็นแม่ก็ได้ ที่ยึดเอาโทรศัพท์มือถือจากพ่อไป เพราะในตอนที่แม่ยังไม่ตาย แม่เคยขโมยโทรศัพท์มือถือของพ่อ ไปเก็บเสียบ่อย ๆ ด้วยเหตุที่แม่รู้ว่า พ่อชอบโทร.หาเด็ก
“พี่เป็นคนฆ่าพ่อ” ดิฉันพูด ก่อนจะร้องไห้ออกมา โฮ ๆ “พี่เข้าใจพ่อผิด พ่อเป็นคนป่วย พ่อไม่ได้เจตนา...”
“เดี๋ยว ๆ พี่อย่าเพิ่ง พี่อย่าโทษตัวเอง ผมเห็นนะตอนที่พ่อกอดแล้วทำอนาจารกับพี่ พี่ไม่ได้ผลักพ่อเพราะเหตุอื่น แต่พี่กลัว โธ่! ใคร ๆ ก็กลัวแม้แต่ผม ถ้าพ่อมาทำแบบนั้นกับผม ผมก็ผลักเหมือนกัน พี่อย่าโทษตัวเองเลย พี่ไม่ผิดหรอก แต่เพื่อให้แน่ใจว่าพ่อตายแล้วจริง ๆ ผมจะรีบไปแจ้งที่อำเภอ ให้ส่งหมอมาชันสูตรศพ” อนุชาพูด