คะนึงรัก ในดวงใจ

“อี้”น้ำตาเล็ดออกมา ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในใจ พริ้มพราวจงใจเหยียบไปที่มือบาง รองเท้าส้นสูงเหยียบลงไปจนสุดแรง
“อะไรเจ็บเหรอ คนหน้าด้านอย่างแกมันไม่เจ็บหรอก”ใบบัวมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน พยายามดึงมือของตนเองออกจากรองเท้าของผู้หญิงคนนั้น น้ำตาทั้งสองข้างไหลมาอาบแก้ม “อย่ามาบีบน้ำตาใส่ฉัน อีคนชั้นต่ำ ช่างไม่เจียมตัวเองเลยนะ เป็นใบ้ ยังกล้าคิดมาแย่งกรไปจากฉัน คนอย่างแก ไม่มีทางมาเทียบคนอย่างฉันได้หรอก”ใบบัวทนความเจ็บไม่ไหว ตัดสินใจผลักพริ้มพราวออกจากมือเธอ ทำให้คนตรงหน้าเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น
“โอ้ย อีใบ้ แกกล้ามากที่ผลักฉัน คอยดูฉันจะฟ้องคุณป้า”พริ้มพราวที่ลุกขึ้นมาได้ เดินเข้ามาหาใบบัวด้วยความโกรธแค้น มือบางดึงเส้นผมของคนตรงหน้า จนทำให้ใบหน้าเอียงมาตามแรงกระชาก ใบบัวได้แต่ส่ายหน้า ยกมือไหว้
เพี้ย เพี้ย เพี้ย
“อี้”น้ำตาของใบบัวไหลรินออกมาด้วยความเจ็บปวด มือที่เจ็บพยายามที่ปกป้องตัวเองเอาไว้ ผู้หญิงตรงหน้าเธอมีความร้ายกาจ คนอย่างเธอไม่มีทางที่จะสู้คนตรงหน้าได้
"อีใบ้คนอย่างแก หัดเจียมกะลาหัวของตัวเองบ้าง คนอย่างแกอย่าริมาเทียบเคียงกับฉัน เป็นแค่คนมาขออาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่น คนอย่างกรไม่มีทางเอาแกมาเป็นเมียแต่งหรอก อย่างแกมันก็เป็นได้แค่เมียขัด สนองความต้องการของเขาไปวันๆ"พริ้มพราวชี้กดไปที่หัวของใบบัว
“หัดเจียมใส่กะลาหัวของแกเอาไว้ซะบ้าง”ใบบัวไม่พูดอะไรได้แต่นั่งร้องให้ ให้ผู้หญิงคนนั้นตบตี ทำร้ายตัวเอง เธอมันผู้หญิงอ่อนแอ