นิรันดร์ร้อยเสน่ห์

“เธอหวังอะไรงั้นเหรอ?” เขาเหลียวหน้ากลับมา พอเห็นเธอมองอยู่จึงถามด้วยน้ำเสียงเยาะหยันเช่นทุกที รอยยิ้มชั่วร้ายยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน “เธอก็แค่ของชั่วคราวเท่านั้นแหละ เมื่อไหร่จะจำได้สักที”
นั่นซิ...กี่ครั้งกันนะ? กี่ครั้งที่เธอ ‘ยอม’ ให้เขา กี่ครั้งที่เขาไม่เคยเห็นค่าของเธอเลย ถึงอย่างนั้น...ความเจ็บปวดเหล่านี้กลับไม่ทำให้เธอสะทกสะท้านสักนิด
ศักดิ์ศรีของเธออยู่ที่ไหนกันนะ? เธอถามตัวเองซ้ำๆ แล้วก็ได้แต่หัวเราะ “หวัง?” พลางมองผู้ชายปลายเตียงทั้งน้ำตา
“ฉันน่ะเหรอ? หวัง...”
ใบหน้าแข็งกระด้างยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจเลย สักนิด ใช่ซิ...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอร้องไห้หรอก เพียงแต่เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ต่อหน้าเขา เพราะมันมากเกินทนแล้ว!
“ผู้ชายอย่างนายมีอะไรให้หวังงั้นเหรอ?” เธอเช็ดน้ำ แต่มันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ”นอกจากความเลวร้าย นายมีอะไร ที่ฉันควรคาดหวังอีกล่ะ!”