เรามารักกันไหม (baby,i'm crazy about you)

ใครๆ ก็บอกเขาคือเอลฟ์แห่งวิศวฯ เครื่องกล เอลฟ์มีดีที่หน้าตาจริงไหม อันนั้นเขาไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คำว่าเอลฟ์เหมาะกับหน้าตากึ่งหล่อกึ่งสวยของอาทิตย์เท่านั้น เพราะอย่างอื่นเขาไม่เหมือนเอลฟ์ตัวละครกึ่งเทพกึ่งคนนี้สักนิด นิสัยเขาของดันเหมือนอสุรกายในนิทานหลอกเด็กก่อนนอนเสียมากกว่า
ส่วนเธอ ใครก็บอกเหมือนตุ๊กตาฝรั่ง ฉายาแอนนาเบลล์ แต่เป็นตุ๊กตาปีศาจ การได้รับฉายานี้มา กิติศัพท์ย่อมไม่ใช่ไก่กาหรือบีบคอให้คนเรียก
หน้าตาตัดสินคนไม่ได้ และยิ่งตัดสินเธอกับเขาไม่ได้ไปกันใหญ่
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเอลฟ์แห่งวิศวฯ เครื่องกลมาเจอแอนนาเบลล์ในสาขาวิชาเดียวกัน
แค่เจอกันวันแรก...เธอก็ถวายหัวใจให้เขาแล้ว
แค่เจอกันวันแรก...เขาก็ก้าวขาขยับไม่ออกแล้ว
*********************************
เขาน่าจะได้เจอเธอเร็วกว่านี้ สักนาทีเดียวก็ยังดี ช้าเหลือเกินกว่าเขาจะเจอเธอ กว่าเธอจะเขมือบกินเขาลงท้อง
“คุณน่าจะมาเร็วกว่านี้ รักผมเร็วกว่านี้ มาเจอผมเร็วกว่านี้”
หญิงสาวยิ้มใส่คนที่คล้ายจะงอนกับการช้าของเธอ ก็ได้ เธอยอมรับว่าเป็นความผิดของเธอที่ช้าเอง
“ฉันไม่น่าลังเลตอนที่เจอพี่ที่ร้านสะดวกซื้อเลย”
เธอทำให้เขายิ้มออกมา ซบหน้าคมกับอกอบอุ่นของรพีพรรณเอ่ยว่า
“ผมจำได้ วันนั้นคุณมองผมตาเขม็งยังกับจะเอาเรื่อง ผมเลยต้องแสร้งนิ่งมองนางแบบพลาสติกไปเรื่อยๆ แต่สมาธิของคุณนิ่งมาก พอได้จ้องและสนใจแล้ว รู้สึกถูกมองจนทะลุไปเลย”
“ก็ตอนนั้น...หัวใจฉันมันเต้นแรงมากนี่” หญิงสาวพึมพำหูแดงน้อยๆ ยังมีมุมอายเวลาพูดถึงเรื่องนั้น
“ผมน่าจะทำบ้าง”
มือนวดคลึงหูเล็กแดงซ่านของรพีพรรณรู้สึกหลงใหลเอ็นดูจนห้ามใจแตะต้องไม่อยู่ นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เขาเห็นหูผู้หญิงน่ารัก ปกติถ้าแก้ผ้าครั้งหนึ่งให้เขาเห็นแล้วเขาจะเบื่อทันที
“ทำอะไรคะ” เธอถามยิ้มๆ คาดหวังให้เขาตอบเรื่องน่าฟัง
“ผมน่าจะดับบุหรี่แทนที่จะสูบแก้เขินเพราะถูกจ้องจนแทบทะลุ เดินเข้าไปหาคุณ ผมจำได้ว่าคุณกินไอติมชาเชียวอยู่”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเขานิ่ง ตาเป็นประกายเห็นด้วยกับความคิดของเขา
“ผมไม่เคยจีบผู้หญิง แต่ผมไม่ได้โง่ อาจจะมึนๆ ไปบ้าง แต่ผมจะขอเบอร์คุณ ไม่ก็ไลน์ คุณจะให้ไหม”
หญิงสาวกัดปากเบาๆ ก่อนจะว่ายิ้มๆ “ฉันให้มากกว่านั้นค่ะ อาจให้เบอร์ห้องกับกุญแจสำรอง แรดม่ะ”
แถมยังหัวเราะคิกคักตามอีกแน่ะส่วนเขาเพียงยิ้มเล็กน้อยกับความตรงไปตรงมาสมคนวัยเดียวกัน คำกล่าวแบบนี้ติดมาจากชลิตาเพื่อนสนิทของเธอแหง
“คุณจะปกป้องผมใช่ไหม” คำกล่าวของเขาราวกับคำมั่นสัญญา ขอให้เธอทำ
“ฉันจะทำค่ะ คนของสกุลตลาทุกคนจะทำเพื่อปกป้องครอบครัว พี่คือครอบครัวของเราของฉัน ของสกุลตลา”
เขาไม่อาจสู้หน้าเธอได้อีกต่อไปจึงก้มหน้าลงซบบ่าเล็กโดยมีมือเล็กคอยลูบผมให้ หญิงสาวราวกับรู้ว่าเขากำลังอ่อนไหว เลยยิ้มและจุมพิตที่เส้นผมนุ่มของเขาหลายครั้ง
“ฉันรักพี่ที่เป็นแบบนี้”
เธอรู้ว่าเขากำลังคิดจะเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่าง แม้ยังไม่รู้แน่ชัดแต่ก็พอเดาออก
“ผมจะดียิ่งกว่านี้ ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อคุณ”