มลทินมัจจุราช

“สัตว์นรก!”
คำด่าทอแสนหยาบคายหยุดการเคลื่อนไหวของร่างสูง เรียวมะพยายามแล้ว พยายามที่จะอดกลั้นไม่ระเบิดอารมณ์ดิบของตัวเองออกมา เพราะเขารู้ดีว่าเรื่องนี้เขาผิดเต็มประตู รู้ดีว่าที่เธอโกรธก็เพราะการกระทำเลวร้ายของตัวเองในอดีต… เขานั้นยังสำนึก แต่เม็ดพลอยเล่า ทำไมหล่อนไม่เห็นความรู้สึกลึกๆ ในใจเขาบ้าง ต้องให้ทำยังไงถึงจะเปิดใจมองในมุมของเขาบ้าง
“ว่าไงนะ?” หันกลับมาถามด้วยน้ำเสียงดุดัน แววตาที่อ่อนข้อให้เธอเมื่อครู่ฉายแววแห่งความไม่พอใจ
ลมหายใจอุ่นร้อนไม่ต่างอะไรกับประกายไฟที่พร้อมจะพร่าผลาญทุกสิ่งอย่าง…
“ฉันบอกว่าคุณมันเป็นสัตว์นรก ต่ำช้า หยาบคาย!” เสียงหวานใส่เป็นชุด
หมับ!
มือหนากระชากร่างเล็กปะทะอกแกร่ง ริมฝีปากหยักเม้มเข้ากันแน่น กัดฟันดังกรอดเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าเธอได้ปลุกวิญญาณร้ายในตัวของชายหนุ่มเสียแล้ว
“ปากดีนักนะพลอย ปากดี…”
“ฉันปากดีกับพวกคนเลวเท่านั้นแหละ!” หญิงสาวยังไม่ยอมลดราวาศอก ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์เลวร้ายกำลังมาเยือนตัว
“ถ้าพี่เป็นสัตว์เธอก็คงไม่ต่างกัน” เสียงเข้มเย้ยหยัน ดวงตากลมโตวาวโรจน์
“นี่กล้าด่าฉันเหรอ ทำเลวสารพัดยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก”
“พี่ไม่ได้ด่าแต่พูดความจริง เพราะถ้าพี่เป็นสัตว์เธอก็คือสัตว์เช่นกัน อย่าลืมสิที่รักว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน” คนตัวโตไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วก็จดจ้องอยู่ที่หน้าอกอวบอัด!
“ทุเรศ!”
“แต่ไอ้ทุเรศคนนี้ไม่ใช่เหรอที่เป็นผัวของเธอ” เรียวมะประกาศกร้าว ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกไม่ต่างอะไรกับเนื้อตัว
“ฉันเกลียดคุณ เกลียดยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ เกลียดจนไม่อยากมองหน้า เกลียดจนไม่อยากแม้แต่จะหายใจร่วมด้วย เกลียด!” น้ำตาเจ้ากรรมทำท่าจะไหลอีกแล้ว
คนปากกล้าเมื่อครู่ถึงกับสลดไม่น้อยที่เห็นใบหน้านวลบอบช้ำไปด้วยคราบน้ำตา มือหนาที่บีบเรียวแขนเล็กค่อยๆ คลายลง จนในที่สุดเม็ดพลอยก็เป็นอิสระอีกครั้ง
เพียะ!
ใบหน้าคมหันไปตามแรงพิพากษา…
“พลอย!” ดวงตาชายหนุ่มโกรธจัด
“นี่คือผลตอบแทนสำหรับคำพูดพล่อยๆ ของคุณ”