ใจยอมรัก

“Rrrrrrrrrrr”
แล้วโทรศัทพ์ของเขาก็ดังขึ้น มุมปากหยักกดลึกเมื่อเห็นว่าคนในสายเป็นใคร เธอนึกถึงเขาเป็นคนแรกในยามที่ตัวเองอยู่ท่ามกลางคนที่ไมรู้จักมากมาย ท่ามกลางสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ทั้งที่เธอเลือกที่จะโทรหาคุณอาทั้งสองได้ เพราะต่อให้ยุ่งแค่ไหนคุณอาต้องรับสายแน่นอนอยู่แล้วแต่เธอหลับเลือกโทรหาเขา ความรู้สึกแปลกๆพลันผุดขึ้นข้างใน มันแปลกจริงๆและก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นอย่างน่าประหลาดอีกด้วย
“ครับ”
ปราบดายังคงยืนอยู่ที่เดิมที่ที่คนตัวบางจะเห็นทันทีที่หันหลังหลับมา แต่เจ้าตัวมัวแต่หันซ้ายขวาอยู่แบบนั้น ตอนนี้จึงไม่เห็นเขา
“พี่ปราบ เดียร์อยู่ไหนคะ”
เพราะความกังวลและไม่ชอบใจกับสถานที่ที่มีคนมากมายแบบนี้ อัจฉราถึงกับพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปอย่างไม่ทันคิด
“หืม? หึหึ แล้วน้องอยู่ไหนล่ะคะ”
ปราบดาถึงกับหลุดขำเมื่อได้ยินคำถามของคนตัวบาง มีอย่างที่ไหนมาถามเขาว่าตัวเองอยู่ไหน หากเขาไม่ได้มองอยู่เขาจะรู้ได้ยังไงกันล่ะ จริงๆเลยเด็กคนนี้
“เอ๊ะ นั้นสิ เดียร์อยู่ไหนเล่าเนี้ย อ๊ะ ที่ร้านเสื้อที่คุณลุงคุณป้าพามาเมื่อวานค่ะ”
“รออยู่ตรงนั้นพี่จะไปรับ”
“ค่ะ”