แสงแห่งรัก ณ ปลายฟ้า

วันหนึ่งน้ำมนต์กับน้องสาวได้รับรู้ว่าพวกเธอนั้นยังมีญาติหลงเหลืออยู่
และยังได้มรดกจากย่าที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน
แต่... มรดกย่อมจะมีข้อแม้
เมื่อย่าของสองสาวระบุว่าหากอยากรับมรดก
คนใดคนหนึ่งในสองพี่น้องจะต้องแต่งงานกับคนที่ท่านเลือกไว้ให้
นั่นก็คือ "นายวาโย มินทภาคย์" นั่นเอง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เช็ดตัวหน่อยนะคะจะได้หลับสบาย” พูดพลางมือก็เช็ดตัวให้เขาไปพลาง
“งั้นช่วยถอดกางเกงให้ด้วยสิ” วาโยเอ่ยเบาๆ
“เอ่อ พี่วาถอดเองไม่ดีหรือคะ”
น้ำมนต์อายจนหน้าแดงเมื่อเห็นเขาดึงตัวขึ้นนั่งแล้วจัดการถอดกางเกงโยนไปทางหนึ่งก่อนทิ้งตัวลงนอน ปากก็บอกให้เธอเช็ดตัวต่อไป น้ำมนต์ลืมเรื่องที่ศศิมาพูดสักครู่ไปชั่วขณะเมื่อต้องมาอยู่ใกล้ชิดเขาอย่างนี้ แต่ก็ยังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขาต่อไปจนเสร็จแล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงด้านตรงข้ามกับชายหนุ่ม
ไม่ทันจะล้มตัวนอนเอวบางก็ถูกวงแขนแข็งแรงรั้งเข้าหาจนร่างสาวล้มลงมาทาบทับบนร่างสูงใหญ่ วาโยพลิกกายน้ำมนต์ไว้ใต้ร่างของเขา มือก็ลูบคลำร่างที่เขาเห็นเมื่อตอนใส่ชุดเจ้าสาวเลยทำให้อยากสัมผัส ทั้งยังเพราะความมึนเมาทำให้เขาไม่ทันยั้งคิดว่าไม่ควรแตะต้องเธอ วาโยบรรจงจูบซอกคอไล่มาถึงคางมนจนน้ำมนต์สัมผัสกับกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ก่อนจะหยุดลงที่เรียวปากอวบอิ่ม ไล้เล็มจนหญิงสาวเผลอตัวขยับริมฝีปากแผ่วเบาเพื่อให้เขาสอดลิ้นนุ่มอุ่นเข้ามาอย่างอ่อนด้อยประสบการณ์ พร้อมกับท่อนแขนแข็งแรงของเขากอดรัดเธอแน่นขึ้นตามจังหวะที่เร่าร้อนขึ้นทุกนาที
ร่างบางสั่นสะท้านใต้ร่างเขาเมื่อฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามสีข้างผ่านเสื้อคลุมอาบน้ำ น้ำมนต์ไม่เข้าใจตัวเองที่รู้สึกอบอุ่นและปรารถนาในชายหนุ่มผู้นี้เสียจนถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอก็ตาม ชายหนุ่มพยายามเบียดร่างใหญ่เข้าแนบชิดให้มากที่สุด หน้าอกบึกบึนหนาใหญ่กดทับลงบนอกอวบอิ่มของเธอ ส่งผ่านความร้อนสู่กันและกันจนหญิงสาวรู้สึกถึงความร้อนที่วูบวาบอยู่ใต้ท้องน้อยทั้งยังเผลอส่งเสียงครางแผ่วเบา
วาโยถอนริมฝีปากจากปากเธอ จูบซับมาตามซอกคอระหงลงมาถึงเนินหน้าอกอวบมือและค่อยๆ เปิดสาบเสื้อคลุมเผยให้เห็นอกอวบอิ่มปลายยอดสีชมพู มือทั้งสองข้างค่อยๆ เลื่อนมาสัมผัสกับอกแผ่วเบาจนกระทั้งเริ่มบีบเคล้าคลึงแรงขึ้นจนน้ำมนต์ผวาตามือเขา วาโยไล้ใบหน้าที่ร่องอกแล้วปากก็เข้าครอบคลองยอดทรวงหนึ่ง อีกมือก็ยังเคล้นคลึงไม่ขาดสายจนน้ำมนต์ต้องบิดกายเพราะความสยิว
วาโยกำลังมัวเมาอยู่กับเรือนร่างงามตา แต่เจ้าตัวก็อ่อนระทวยไปนานแล้ว แต่เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจเขา วาโยดึงกายออกอย่างกะทันหัน น้ำมนต์เองก็ตกใจไม่คิดว่าเขาจะหยุดเอาดื้อๆ
“บ้าจริง! ผมขอโทษ” เขาล้มตัวลงนอนหันหลังให้ “นอนเถอะ”
เขาพูดแค่นั้นแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่าง ปล่อยให้น้ำมนต์ที่ยังงงกับเหตุการณ์ค่อยๆ ดึงสาบเสื้อเข้าหากันเพื่อปกปิดอกอวบอิ่ม ใบหน้าแดงก่ำอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่ไม่นานน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาเมื่อน้ำมนต์นึกไปถึงคำพูดของศศิมาที่ว่าเขาไม่ได้รักเธอ ที่ยอมแต่งงานด้วยเพราะพ่อเลี้ยงบารมีขอร้องไว้ คงเพราะอาการมึนเมาทำให้เขาเผลอไปกับเธอ สะท้านในอกจนต้องยกมือน้อยกำหน้าอกไว้