เสน่หาแม่หม้าย

"คุณอัน..ผมแค่คิดถึงคุณ.." อยากจะเอ่ยขอโทษแต่มันคงไม่พอ
"อืม.." กนกอรแค่พยักหน้ารับ
"นอนกันเถอะครับ" วรุฒกอดกกหญิงสาวไว้ใต้ผ้านวมผืนใหญ่สีน้ำตาล เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่กำลังดุนดันที่หน้าขา
"อ๊า..คุณอัน.." มือเล็กจับหมับเข้าที่แก่นกลางใจของชายหนุ่ม
"ไถ่โทษ" เธอพูดถึงเรื่องที่เธอทำให้เขาค้าง มือน้อยเริ่มทำงาน กนกอรกำสิ่งนั้นไว้หลวมๆ มือน้อยเริ่มรูดขึ้นรูดลงอย่างเชื่องช้า เรียกเสียงครางในลำคอของวรุฒออกมาได้ สะโพกแกร่งเด้งรับฝ่ามือน้อย
"คุณอัน.."
"ชอบไหม?" กนกอรไม่คิดว่าตัวเองจะถามเขาแบบนี้เลยให้ตายสิ
"อืม.." เขาครางรับ มือน้อยของเธอเริ่มเปลี่ยนทางไปสู่ลูกน้อยๆที่ห้อยติดอยู่กับโคนช้า วรุฒเอาแต่หลับตาเลยไม่รู้ว่า ขณะนี้กนกอรได้เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ชายหนุ่มไว้