ดุจใจร้าว

“คุณชัชขา”
“หืม ว่าไงเด็กดื้อ”
“พิมร้อน ถอดเสื้อนะ ถอดให้หน่อย” ไม่พูดเปล่าพยายามจะดึงคอเสื้อลงมาด้วย
“อดทนหน่อย เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” เขาดึงมือซุกซนมาจับไว้ข้างหนึ่ง
ได้ผล !
พิพิมเลยหันมาสนใจเขาแทน
“คุณชัชของพิมหล่อจัง หล่อเหมือนเจ้าชายเลยอะ” เด็กสาวเท้าคางมองผู้ปกครองหนุ่มตาหวาน
“ฉันเป็นของพิมหรือ”
“อื้อ” คนสมอ้างพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วพิมเป็นของฉันด้วยหรือเปล่า” แกล้งถามกลับขัน ๆ
“เป็นสิคะ เราเป็นของกันและกัน คิก ๆ”
ถึงจะรู้ว่าคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเธอนั้นเกิดจากน้ำเมา แต่รณชัชก็อดปลื้มใจไม่ได้
“งั้นพิมเป็นเด็กดีของฉันตลอดไปได้หรือเปล่า”
“แน่นอนอยู่แล้ว พิมไม่เหลือใครแล้วนี่นา”
ความคิดและความรู้สึกที่ซุกซ่อนในใจเด็กสาวพรั่งพรูออกมา ทำให้รณชัชสงสารและรักเธอมากกว่าเดิม ถึงแม้การแสดงออกของพิพิมจะเต็มไปด้วยความร่าเริงสดใส แต่ภายในใจยังมีแผลที่ไม่มีวันรักษาหาย เขาจะเยียวยาบาดแผลเหล่านั้นให้เธอเอง รณชัชให้สัญญา...

----------------------------------------------------------------
“สนุกมากไหม”
เสียงทุ้มลอดผ่านไรฟันที่ขบกันแน่น ทั้งข่มอารมณ์ ทั้งข่มความรู้สึกรุ่มร้อนบางอย่างในกาย หากมันปะทุออกมาทุกอย่างที่ทำมาคงสูญเปล่า และไม่อาจกลับเป็นเหมือนเดิมได้อีก ซึ่งเขาไม่มีวันยอมให้อำนาจฝ่ายต่ำเอาชนะได้ แม้เนื้อนวลหอมกรุ่นจะเย้ายวนใจเพียงใดก็ตาม
“สนุก” เธอยังไม่สำนึก มิหนำซ้ำยังมองมาตาแป๋ว
หนุ่มใหญ่ทอดถอนลมหายใจออกมาปลงๆ ดั่งสำนวนที่กล่าว อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา หากแต่คนเมาคนนี้ทั้งสวยและทั้งเย้ายวน เขาจะจัดการกับเด็กดื้ออย่างไรดี
“มาเถอะ ฉันจะสระผมให้”
หนุ่มใหญ่ตัดบทพลางรวบรวมจิตใจที่ฟุ้งซ่านไปไกลให้กลับสู่สมาธิอีกครั้ง มือหนาบีบแชมพูสระผมหอมกรุ่นใส่มือ บรรจงถูเรือนผมเบาๆ คนรับบริการหลับตาพริ้ม แสนสบายกับปลายนิ้วนุ่มนวล
“ยายจ๋า หนูหนาว” พิพิมเพ้อเสียงหลง
“หนาวก็นั่งเฉยๆ”
สองร่างชิดใกล้ ลมหายใจผะแผ่วชวนไหวหวั่น ท่ามกลางสายน้ำเย็นฉ่ำ ดวงตาสองดวงสบสาน พิพิมหนาวกาย รณชัชหนาวใจ แม้อยากคว้าร่างบอบบางมากอดกกเพียงใด แต่ทำได้เพียงอดทน!

ฝากอุดหนุน กดหัวใจให้ด้วยนะคะ สัญญาว่าจะพัฒนาผลงานเขียนต่อไปค่ะ