ร่ายลิขิต

“ยี้!” เธอร้อง พลางเบ้หน้า “ฉันไม่กินผัก แกงจืดก็ไม่เห็นอร่อยตรงไหน ไร้รสชาติสิ้นดี แล้วไข่เจียวก็อมน้ำมันทำให้อ้วน ฉันไม่กินของพวกนี้หรอก”
ธนิกกัดกรามนิ่งมองเธอสาธยาย ความอดทนใกล้จะสิ้นลงเต็มทีแล้ว “แต่ผมจะกิน!”
“อ้าว... งั้นคุณก็ทำเองซี” อคิราภ์เสียงสูง “ฉันจะกินกับข้าวของยายพ่วง ไม่เห็นต้องลำบากทำเอง”
และแล้วความอดทนเขาก็ขาดผึงลงในที่สุด เอ็ดตะโรเสียงดังลั่น “ผมสั่งให้คุณทำอะไร คุณก็ต้องทำ อย่ามาต่อปากต่อคำ เข้าใจมั้ย!”
“ฉันทำไม่เป็นหรอก คุณไปเรียกยายพ่วงมาทำเถอะ”
ธนิกยืนหันรีหันขวางอย่างหัวเสีย แล้วออกคำสั่งเสียงเฉียบขาดทันที “พวกของสดๆ อยู่ในตู้... ไปหยิบออกมา”
“ตู้... ตู้อะไร” เธอถาม ทำหน้าตาเหรอหรา
“ตู้เย็นน่ะซี แม่คู้ณ!” ธนิกเอ็ดตะโรขึ้นอีก “อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักตู้เย็น โอย... เกิดมายังไม่เคยเห็นใครจะโง่เง่าได้ขนาดนี้อีกแล้ว ไป... ไปหยิบมา พวกผักสด เนื้อหมู แล้วก็ไข่ไก่ด้วยสักสามฟองก็พอ อ้อ... อย่าลืมวุ้นเส้น ไม่ใช่ๆ ไม่ได้อยู่ในตู้เย็น ใครที่ไหนจะบ้าเก็บวุ้นเส้นแห้งๆ ไว้ในตู้เย็น โน่น... อยู่บนชั้นเก็บของแห้งโน่น รู้จักมั้ยวุ้นเส้นน่ะ พอแล้วๆ หยิบมาห่อเล็กห่อเดียวพอ เอามาขนาดนั้นคิดจะทำเลี้ยงคนงานทั้งไร่เลยหรือไง แล้วอย่าลืมหุงข้าวเสียก่อนล่ะ ข้าวสารอยู่ในถังตรงมุมห้องโน้น... โอย วันนี้จะได้กินข้าวกี่โมงกี่ยามกัน แม่เจ้าประคุณเอ๊ย!”
เสียงคำสั่งจากผู้บัญชาการครัวกระหน่ำเข้าใส่หูไม่ขาดระยะ... อคิราภ์คว้าโน่นหยิบนี่วุ่นวาย แล้วยังลนลานเสียจนทำไข่ไก่หลุดมือแตกไปทั้งสามฟองที่หยิบออกมาจากตู้เย็นนั่นแหละ ธนิกมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อได้ก็ไม่ปาน ยิ่งเขาเอ็ดตะโรใส่ไม่ยั้ง เธอก็ยิ่งงุ่มง่ามเงอะงะขึ้นอีกหลายเท่าตัว