หุ้นส่วนการเงิน

“มาดูแลหรือมาปล้ำกันคะ”
"จุ๊ ๆ ๆ"
เขาปิดปากเธอเหมือนกับว่าเธอพูดอะไรผิด
“ไม่พูดแบบนั้นสิ ผัวเมียที่ไหนเขาใช้คำนั้นกันคะกึมหยง ที่เราทำน่ะเขาเรียกว่าปลุกเสกลูกนะครับ”
เผียะ!
ปัดนิ้วที่ปิดปากน้อยตัวเองออก ก่อนจะโต้กลับ
“มันมีที่ไหนกันคะ แล้วนี่เห็นว่าฉันสบายดีก็กลับไปได้แล้วค่ะ” การเงินเบือนหน้าหนีอย่างอาย ๆ เมื่อคำพูดก่อนหน้าของเขามันทำให้เธอคิดถึงเรื่องที่หล่อนกับเขาทำที่คอนโดฯ ของเขา
“แล้วในนิยายมันมีที่ไหน เชื่อได้ที่ไหนล่ะกึมหยง ไม่อยากรู้เหรอว่านิยายกับความจริงมันต่างกันยังไง ในนิยายมันทำให้กึมหยงเพ้อฝัน มันก็ได้แค่ในฝันที่ไม่มีวันได้สัมผัส ตอนนี้กึมหยงมีพี่สัมผัสพี่ สัมผัสได้ทุกอย่าง พี่ทำได้ดีกว่าพระเอกนิยายที่เราอ่านแน่นอน เชื่อพี่สิกึมหยง...”
ท้ายประโยคเขาลากเสียงทุ้มต่ำยาว พร้อมเคลื่อนกายเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่ขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง มือใหญ่ก็ลูบไล้ขาเรียวสวยขึ้นมายังหัวเข่าที่หายเข้าไปในชายกระโปรงซีฟองตัวยาวของการเงิน
ขาเล็กพยายามบิดหนีมือใหญ่ มือเล็กกุมมือใหญ่ที่กุมเข่าตัวเองให้หยุด ก่อนที่มันจะเคลื่อนเลื้อยสูงขึ้นไปกว่านี้
“หยุดนะคะ ฉันไม่ต้องการ ฉันอ่านนิยายก็แค่อยากเสพความฟิน ไม่ได้ต้องการมีเซ็กซ์แบบในนิยาย”
“แต่พี่อยากมี อ่านแล้วมันขึ้น ดูสิ มันดันเป้ากางเกงจะแตกอยู่แล้วกึมหยง” ไม่พูดเปล่า แต่เขาชักมือกลับมาปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิปกางเกงออกล้วงมือลึกเข้าไปนำความเป็นบุรุษเพศออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก