สุภาพบุรุษร้ายรัก(ฉบับปรับปรุง)

“ขอโทษที่อยู่รอไม่ได้ น้องอ้อนเข้าโรงพยาบาลพี่ต้องรีบกลับ แล้วเจอกันที่บ้านนะ ฤทธิ์รพี”
กันต์ปัทม์ก้าวเดินออกจากโรงแรมอย่างคนที่ไร้เรี่ยวแรง แม้จะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแต่มันก็ไม่อาจห้ามความเสียใจ ไม่อาจห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้
ร่างบางกลับไปที่บ้านของอิริเอะในสภาพของคนไร้วิญญาณ
“คุณเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่ ฉันไม่มีความสำคัญกับคุณเลยใช่ไหม ฉันเกลียดคุณที่สุด” หญิงสาวถามตัวเองขณะเก็บของกลับไปพักกับอาลิต้าที่ออสเตรเลียอย่างเดิม แผนการทัวร์รอบทวีปที่พับเก็บไว้ในใจผุดขึ้นมาอีกครั้ง
..น้องอ้อนของเขาย่อมสำคัญกว่าเธอ ยังไงคนที่เขารักก็ไม่ใช่เธออยู่ดีต่อให้พยายามแค่ไหน ทุ่มไปเท่าไหร่ก็ไม่มีค่า ไม่มีความหมายอะไรกับเขา เขาเห็นเธอเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่
“คุณชายฤทธิ์รพี เกตุเกลียดคุณ เกลียดคุณที่สุด คนเลว” คำต่อว่าดังก้องแค่ในใจ น้ำตาที่เหือดแห้งไหลรินออกมาอีกครั้ง ยามเมื่อก้มหน้าเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กของตัวเอง