ตรวนเวรี

“รมัญญา...ออกมาต้อนรับผัวหน่อยสิ”

เสียงยานคางเหมือนคนลิ้นไก่สั้นทำให้รมัญญาหายจากอาการตกใจเพราะมันไม่ใช่ขโมยอย่างที่เธอกลัว เสียงข้าวของด้านนอกหล่นกระจายพื้นทำให้หญิงสาวต้องเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก

“ออกมาแล้วหรือ...ไหน...มาบริการผัวหน่อย”

กลิ่นเหล้าลอยเข้าจมูกจนรมัญญาต้องนิ่วหน้ามองผู้ชายที่ยิ้มเหยียดหยันดวงตาแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

“อย่ามาพูดจาทุเรศแบบนี้ คุณไม่ใช่...สามีฉัน”

“อ้อ...ไม่ใช่ผัว...แล้วไอ้เมื่อคืนที่เกิดขึ้นมันเรียกว่าอะไร อ๋อ...อ๋อ...มันเรียกว่า...ใช้บริการ หรือว่าซื้อบริการดีล่ะถึงจะได้สมกับน้องสาวไอ้เลวชาติชั่วนั่น”

“ถ้าคุณจะมาหาเรื่องแบบนี้ก็กลับไป”

“อ้าว...ปิดบริการแล้วหรือ...ยังไม่เช้าเลย...ฉันจ่ายสามเท่าสำหรับบริการในคืนนี้” มุมปากหนายกสูงอย่างเยาะหยันไม่ต่างอะไรกับดวงตาเยิ้มที่มองเธอด้วยสายตาเหยียดหยัน สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างชัดเจน

“ถึงจะจ่ายสี่เท่า ห้าเท่า ฉันก็ไม่บริการคนอย่างคุณ”

รอยเย้ยหยันบนใบหน้าของธิปกหายวับไปทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของคนตรงหน้า ดวงตาคมเข้มวาววับลุกเรืองโรจน์ สันกรามบดเข้าหากันจนเกิดรอยปูดข้างแก้มย่างท้าวเข้ามาหาร่างบางตรงหน้าทันที

“ที่ไม่อยากได้เงินเพราะว่าจะบริการ...ฟรี...ใช่ไหม”

เผียะ...!!!!

พอสิ้นเสียงพูดฝ่ามือบางก็สะบัดใส่ใบหน้าคมเข้มของธิปกอย่างแรง กระบอกตาของหญิงสาวร้อนผ่าว เรียวปากเม้มแน่น แต่หญิงสาวก็ต้องอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อมือหนาของชายหนุ่มยกขึ้นมาบีบต้นแขนบอบบางของเธอแน่นก่อนจะเค้นเสียงตะคอกใส่หน้ารมัญญาดวงตาวาวโรจน์
“เธอมีหน้าที่สนองอารมณ์ของฉัน ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรทั้งสิ้น เมื่อฉันต้องการเธอก็ต้องให้”