เมีย(ใน)อุปการะ

ถ้าเขารู้ว่ายายหัวขโมยตัวจิ๋วในอดีต โตมาแล้วจะสวยหวาน น่ากินไปทั้งตัวได้ขนาดนี้ เขาจะไม่เสียเวลาแม้แต่วินาที
จะหิ้วมาเลี้ยงต้อยไว้เองเสียแต่แรก ใช้เวลาร่วมกัน ทำให้หล่อนรัก ทำให้หล่อนหลง จนโงหัวไม่ขึ้น ถึงเวลาก็จะได้...
แต่นี่ เพราะเริ่มต้นกันด้วยความรู้สึกติดลบ เขาเกลียดเด็กนั่นในตอนแรกก็จริง แต่นานวันไป ไอ้ความรู้สึกเกลียดที่มีมันก็จืดจางลงไปด้วย
ยิ่งหล่อนค่อยๆ เติบโตจนเป็นสาวงามเพียบพร้อม น่ารัก ทั้งกิริยามารยาท นุ่มนวลอ่อนหวาน ชวนหลงใหล จิตใจคนเคยเกลียดชัง ก็หวั่นไหวไม่เป็นท่า
แถมป้ายังหวงหล่อนอย่างกับอะไร คอยกันท่าไม่ให้เขาออกนอกหน้ามาตลอด อยู่ๆ ก็มาเปลี่ยนใจ ให้เขาต้องรับอุปการะดูแลหล่อน
‘ในฐานะผู้ปกครองของแสน...ปรานต์ ต้องดูแล ไม่ใช่ทำลายน้อง’
คำสั่งเสีย และคำขอร้องสุดท้ายของผู้เป็นป้า ที่รู้ใจหลานชายตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้คนที่จ้องหาทางกินหัวกินหาง กินเด็กสาวแสนหวาน ทั้งเนื้อทั้งตัวมาหลายปี ถึงกับไปไม่เป็น
(เปลี่ยนไฟล์ใหม่ให้แล้วนะคะ)