ดวงใจคุณหมอ

“ปล่อย!” คำเดียวดังๆ เธอตะโกนเมื่อโผล่พ้นผิวน้ำ
“รังเกียจที่จะอยู่กับฉันมากเลยเหรอคุณดาราดัง”
“ไม่เห็นต้องถาม ฉันทำถึงขนาดนี้แล้วคุณยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ต้องให้ฉันย้ำอีกกี่ทีว่า ฉันรังเกียจคุณ ฉันเกลียดคุณ”
“เพราะฉันไม่ใช่ลูกชายผู้ว่าที่เธอหอบผ้าหนีตามมันมา หรือเพราะฉันไม่ใช่ลูกนายทหารใหญ่อย่างนั้นหรือเปล่าฮ่ะ”
“ฉลาดสมกับเป็นหมอ คุณเข้าใจถูกต้องทุกอย่าง”
“เธอยอมรับแล้วเหรอว่าเธอคือใบตอง”
“ใช่!” คำเดียวเท่านั้นที่เธอร้องตะโกนใส่หน้าคนถาม ด้วยความอัดอั้นทั้งหมดที่มี ที่เธอต้องทนเก็บไว้มานานแสนนาน
“ฉันนี่แหละผู้หญิงที่ชื่อใบตอง ผู้หญิงที่เคยขายตัวให้คุณ เพื่อแลกกับเงินไปรักษายาย ยายแก่ๆ ที่นอนรอความช่วยเหลือจากเศษเงินของคุณ ฉันเคยเป็นผู้หญิงโลกสวยที่หวังลมๆ แล้งๆ ว่าผู้ชายที่ขายตัวให้จะเห็นค่าในตัวฉันบ้าง แต่ก็เปล่าเลย พอหายอยากก็จากไป ไม่ทิ้งไว้แม้คำร่ำลา ความรังเกียจ ดูจะน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่คุณเคยทำไว้กับฉัน กับยายของฉัน จากนี้ไปผู้หญิงหน้าโง่ในอดีตคนนั้นมันได้ตายจากไปแล้ว”
ปากอวบอิ่มสั่นระริกจนฟันกระทบกัน นั่นเพราะเธอพยายามข่มทั้งความโกรธ ความน้อยใจ เสียใจ ที่ประดังเข้ามาในยามที่ฟางเส้นสุดท้ายขาดผึง