ยมทูตหมายเลข013

เบื้องหน้าคือสถานรับกล่องวิญญาณ ‘ยมทูตหมายเลขศูนย์หนึ่งสาม’ ถูกเรียกตัวมาเพื่อทำภารกิจอย่างเช่นเคยโดยมีสุนัขรับใช้ชื่อเจ้าโซคอยติดตามไปด้วย เมื่อหมายเลขศูนย์หนึ่งสามรับกล่องมาแล้วก็รีบไปยังสถานที่เกิดเหตุ ที่รถทัวร์ประสานงากับรถสิบล้อ ทำให้มีผู้คนบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ศูนย์หนึ่งสามพบยมทูตตนอื่นที่มารอรับวิญญาณในกล่องเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเปิดกล่องไม้สักที่ซ่อนชื่ออยู่ในนั้นก็พบว่ามันมีเพียงชื่อจริง แต่ไม่มีนามสกุล อีกทั้งยังไม่มีรูปร่างหน้าตาปรากฏให้เห็นอย่างเคย
"โฮ่ง!" เสียงเจ้าโซดังขึ้น มันเปลี่ยนร่างจากสุนัขตัวใหญ่สีดำเป็นรูปร่างคล้ายมนุษย์
"นายท่าน ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ" ศูนย์หนึ่งสามขมวดคิ้วมองไปทางที่มีผู้คนนอนเจ็บตายอยู่ ชื่อและนามสกุลขึ้นอยู่เหนือศีรษะของทุกคน
"นั่นไงนาย" ศูนย์หนึ่งสามเดินเข้าไปใกล้วิญญาณที่ตนต้องรับ แต่...
"สองคนนี้ชื่อเหมือนกัน" และนั่งที่ติดกันอีกด้วย
วาอิม..มีด้วยกันสองคน คนหนึ่งคือผู้หญิงผิวขาวผมยาวตัวเล็ก ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกจากศีรษะ ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงรูปร่างอวบ ใบหน้าเละจนแยกไม่ออกว่าใครคนใดคือวาอิมตัวจริงที่ยมทูตสาวจะต้องรับวิญญาณไป
"ให้ข้าไปเปลี่ยนที่สถานรับวิญญาณไหมนายท่าน" เจ้าโซเสนอความคิด
"ไม่ต้อง เสียเวลา" ศูนย์หนึ่งสามเพ่งพิศสองร่างไร้วิญญาณ ผายมือกลางอากาศ ปรากฏช่วงเวลาก่อนที่ทั้งสองจะหมดลมหายใจและใบหน้าก่อนตายก็แสดงให้เห็นชัดเจน
"นางคนนี้คือวาอิมที่เราต้องการ" ยมทูตหน้านิ่งเอ่ยเสียงเย็น
"ข้าจะนำนางใส่กล่อง" ศูนย์หนึ่งสามดึงวิญญาณออกร่างสาวร่างอวบ นางลืมตาขึ้น
"วาอิมเจ้าจงลงไปยังกล่องนี้ซะ" เสียงที่เย็นยะเยือกดังออกจากปากที่ไม่ขยับแม้แต่น้อย วาอิมดูตื่นตระหนก หล่อนมองไปรอบตัว
"กรี๊ดดด!!!"
"โฮ่ง!" เจ้าโซกลับร่างเดิมและเห่าให้วาอิมหยุดกรีดร้อง
"หยุด!" คำสั้น ๆ ที่หนักแน่นทำให้ทุกอย่างไร้การเคลื่อนไหว วาอิมชะงัก หล่อนน้ำตาไหล
"ฉันยังไม่อยากตาย อย่าเอาฉันไปเลย" ศูนย์หนึ่งสามมองหล่อนด้วยสายตาว่างเปล่า ยมทูตสาวเปิดกล่องไม้สักขึ้น มีแสงสว่างสีขาวประกายสวยงาม หลอกล่อให้วิญญาณทุกดวงลงไปยังกล่อง วาอิมมองแล้วหลงใหลแต่แล้วก็เกิดอสุนีบาตเสียงดังสนั่น วาอิมกรีดร้องหลุดจากมนตร์สะกด หล่อนวิ่งหายไปในความมืด
"นายท่าน นางวิ่งไปยังแดนแห่งเวลา" เจ้าโซได้ยินเสียงถอนหายใจของเจ้านาย
"ปล่อยไปก่อน ข้าจะไปคุยกับผู้ควบคุมแดนแห่งเวลาเอง" ศูนย์หนึ่งสามมองกลับไปยังวาอิม จ้องมองร่างไร้สติเพื่อดึงวิญญาณนางออกแต่กลับไม่มีผลอันใดเกิดขึ้น ยมทูตสาวขมวดคิ้วจ้องเขม็งยังร่างเล็ก แต่แล้วหล่อนกลับขยับตัวแล้วค่อย ๆ ลืมตา ดวงตารียาวมีน้ำตาใสคลอหน่วยอยู่ในนั้น หล่อนกะพริบตาปริบ ๆ ไล่น้ำตาออก ใบหน้ายังคงความสวยแตกต่างจากหญิงสาวอีกนางเมื่อครู่
"นายท่าน!" เจ้าโซเห่าเสียงดังอีกรอบ
"ปวด...หัว...จัง..." หล่อนคลำศีรษะ ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนโซเซ
"เกิด...อะไรขึ้น..." หล่อนมองไปรอบกาย เสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดดังไปทั่วบริเวณ วาอิมหันกลับมามองข้างหน้าตนอีกครั้ง
"คุณ..เป็นใครคะ?" ทันทีที่หล่อนเอ่ยดวงตาของศูนย์หนึ่งสามก็ขยายขึ้น
"นางเห็นนายท่าน!"