มธุรสบ้านไร่

“โอเค...สรุปว่า พี่เหมาะกับการเป็นแฟนของใครสักคน”

“ใช่”

“เหมาะแก่การเป็นคนรัก”

“ถูกต้อง”

“เหมาะแก่การได้ไปเป็นสามี”

“มากกก”

“เหมาะแก่การให้เป็นพ่อของลูก”

“ที่สุด”

“เหมาะแก่การที่ใครสักคนจะฝากชีวิตด้วย”

“คนนี้ใช่เลย ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว” เธอชูนิ้วโป้งยืนยัน ทำท่าทำทางว่า ผ่านคนนี้ไปก็หาที่ไหนไม่ได้อีก

“ถ้าดีขนาดนี้ทำไมเอื้อมไม่เก็บไว้เอง”

“แหม...” เธอลากเสียงยาว อายนิดๆ เขินค่อนข้างมาก “มันก็พูดยาก”

“ก็ลองดูก่อน มันอาจไม่ยากอย่างที่คิด” เขาแนะนำอย่างหวังดี ไม่ได้หันมองดูเธอตรงๆ เพราะรู้ว่าเขินเต็มแก่แล้ว ชายตาชำเลืองแลก็เห็นนั่งดึงทึ้งต้นข้าว ตัวบิดไปมา จึงไม่เซ้าซี้พูดเรื่องเดิมต่อ ไม่งั้นมีหวังข้าวแถวนี้คงไม่มีโอกาสได้โตจนผลิดอกให้ผึ้งมาเก็บกินเกสรเป็นแน่