ราคีมาร

สิตานี หญิงสาวในวัยยี่สิบหกปี เธอต้องการจะหลีกหนีความวุ่นวายจากเรื่องราวในอดีตที่แสนปวดร้าว เธอมาทำงานอยู่ในที่ที่คิดว่าเขาจะตามหาเธอไม่เจอไปชั่วชีวิต เธอเกลียดผู้ชายมากรักไม่รู้จักพออย่างเขาเข้าไส้ แต่ทว่าทำไม...เธอถึงหนีเรื่องคาวกามเช่นนี้ไม่พ้น เธอมาอยู่ในไร่ ‘ไอรัก’ แห่งนี้เพื่อมาเป็นครูสอนเปียโนให้เด็กสองคน ทว่าความอัปยศที่สุดของผู้หญิงกับบังเกิดขึ้นกับชีวิตเธอ เมื่อคืนหนึ่งเธอได้กลายเป็นเมียน้อยของพ่อเลี้ยงไอศูรย์เจ้าของไร่ บิดาของเด็กชายฝาแฝดวัยห้าขวบที่เธอดูแล
ความรับผิดชอบกับหนึ่งชีวิตเกิดขึ้นพร้อมกับศีลธรรมในใจเธอที่ขาดสะบั้นลง...ทำไมเธอต้องกลายเป็นเมียน้อย ทำไมเขาจึงได้ข่มเหงเธอได้อย่างหน้าชื่นตาใส ทำไมเขาถึงไม่ยอมปลดปล่อยเธอไป แล้วเธอจะต้องหนีไปที่ใดถึงจะหลุดพ้นจากบ่วงอุบาทนี้เมื่อหนีเสื้อก็ต้องมาพบกับจระเข้

ทว่า ความรักเป็นเรื่องของสัญชาตญาณ เป็นปฏิกิริยาทางธรรมชาติ เป็นความรู้สึกที่ยากจะปิดบังซ่อนเร้น ทั้งเขาและเธอจะจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ได้อย่างไร จึงจะไม่เป็นตราบาปติดตัวไปชั่วชีวิต...ราคีมาร...

************
“ทำอะไร”
น้ำเสียงเขาไม่มีความโกรธ แม้สีหน้าจะเคร่งขรึม
“ปล่อย!”
สิตานีกัดฟันพูด ริมฝีปากบางสั่นริก
“คุณไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ผมไม่ให้คุณไป”
“คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาห้ามให้ฉันอยู่หรือไม่อยู่”
“สิทธิ์ที่เราเป็นอะไรกันเมื่อคืนพอจะใช้ได้มั้ย”
ดวงตากลมแดงเรื่อขึ้น ริมฝีปากบางแสยะเป็นรอยยิ้มเหี้ยม ก่อนจะเอ่ยตอบน้ำเสียงเยือกเย็น
“สิทธิ์ที่พวกเดรัจฉานทำกับผู้หญิงอย่ามาใช้อ้าง ปล่อย!”