เงารัติกาล

“เคล้ง...ตุ๊บ” เสียงของบางอย่างฟังคล้ายเหล็กกระทบกันอยู่ใกล้ๆ ความสั่นสะเทือนส่งผ่านพื้นแข็งมายังจุดที่เธอนอนอยู่ ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงคนโห่ร้อง เสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เสียงคำรามด้วยความโกรธ ทุกอย่างฟังอื้ออึงจนเธอต้องพยายามฝืนลืมตา ทั้งๆ ที่ร่างกายปวดร้าวไปหมดจนแม้แต่จะเปิดเปลือกตาขึ้นก็ดูจะลำบากมากมาย

‘เหม็นกลิ่นคาวเลือด...จนอยากอ้วก’

กลิ่นสนิมเหล็กชวนคลื่นเหียนโชยจากรอบกาย ประกอบกับไอร้อนจากทะเลที่สร้างความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวให้กับเธออย่างแปลกประหลาด

“ข้าเป็นคนพบนางก่อน นางต้องเป็นของข้า”

ชายร่างใหญ่ขู่เสียงกร้าว น้ำเสียงของมันแหบต่ำประกอบกับร่างกายสูงใหญ่ราวกับไม่ใช่มนุษย์...และไม่ใช่เพียงแค่มันเพียงคนเดียวที่พูดแบบนั้น เพราะชายร่างใหญ่ราวกับยักษ์เหล่านี้ทุกคนก็ล้วนอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของในตัวเธอ

“ปัง! ถ้ายังไม่อยากตายก็ไสหัวไป”

สิ้นเสียงกัมปนาทจนแก้วหูแทบแตกผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ตัวเธอ...และอีกหลายๆ คนที่อยู่ในบริเวณนี้ต่างหยุดชะงักลงทันทีราวกับภาพการต่อสู้ที่เธอเห็นเมื่อไม่นานมานี้เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

“ท่านคอร์แซร์ โปรดอภัยด้วยพวกเราผิดไปแล้ว”

“ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าซะ”
ร่างสูงในชุดเกราะคำรามเสียงขณะที่ในมือยังคงถือปืนไฟกระบอกสั้นไว้ในท่าที่พร้อมลั่นไกตลอดเวลาหากมีใครคิดขัดคำสั่ง