บ้านไร่เขียนรัก

“ทั้งหมดนี่คือลูกกบเหรอคะ”
“ใช่ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ผมรับรองว่ากินได้ไม่ท้องเสีย มานี่ผมจะกินให้ดู” ว่าแล้วปกปักษ์ก็หยิบช้อนตักหมกลูกฮวกใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย จากนั้นก็ตักยื่นจานมาตรงหน้าทอตะวันแล้วพยักหน้าเชื้อเชิญ
“อยู่บ้านนอกต้องกินได้ทุกอย่าง ไม่เคยได้ยินเหรอที่เขาว่าอยู่ง่ายกินง่ายแล้วจะได้ไม่ตายง่าย เอ๊า ทำหน้ายุ่งลังเลอีก ทำไมล่ะ... อย่าบอกนะว่ารังเกียจอาหารการกินของคนบ้านนอกคอกนา ฝึกเอาไว้หน่อยน่า ถึงเวลามาอยู่ที่นี่แล้วจะได้ไม่ต้องปรับตัวมาก”
ทอตะวันหน้าแดงกับประโยคกำกวมแถมยังนัยน์ตาวิบวับนั่นอีก
“จะให้กินก็กินได้ค่ะ เพียงแต่ตะวันรู้สึกว่ามันเป็นการโหดร้ายไปหน่อยที่จับเอามันมากินเยอะแยะแบบนี้ แล้วอย่างนี้มันจะแพร่ขยายพันธุ์ได้ยังไงกัน”
“คนนะคุณ ไม่ใช่นกกระยาง จะได้กินลูกอ๊อดทีละตัว ตัวเล็กกระจึ๋งเดี๋ยวแค่นี้ กินทีละตัวเมื่อไหร่จะอิ่มกันล่ะ”
หญิงสาวหมั่นไส้นักกับวาจากวนๆ แบบหน้าซื่อตาใส
“พวกนี้มันเป็นอาหารของมนุษย์ครับ น้องตะวันไม่ต้องคิดมากหรอก” อึ่งเสริมพลางหยิบช้อนอีกอันมาตักกินเป็นตัวอย่างอีกราย
หญิงสาวจากเมืองกรุงหันไปมองปั้นยือก็เห็นรายนั้นพยักหน้าสนับสนุน ทอตะวันทำหน้ามุ่ย
“ตะวันไม่เถียงหรอกค่ะพี่อึ่ง แต่ถ้าเรารอให้ลูกอ๊อดโตเป็นกบตัวใหญ่ เราก็จะได้กินเยอะกว่านี้ ตัวเดียวอิ่มทั้งครอบครัว ในขณะที่ลูกอ๊อดตัวเดียวยังไม่ได้ครึ่งกระเพาะเลย”
เจ้าของไร่พยักหน้าหงึกหงักทำตาพราวอย่างนึกสนุก ชายหนุ่มวางช้อนลง “อึ่ง”
“ครับผม”
“เอามันไปปล่อยซะ”
“หา! เอาอะไรไปปล่อยนะนาย”
“พระโอรสกบทั้งปวงในจานนี่ แล้วก็ที่นอนสวรรคตในหม้อด้วย เจ้าหญิงทอตะวันทรงไม่พอพระทัยที่เราเสวยพระโอรสกบไป คงจะกลัวว่าจะไม่มีกบเจริญวัยเป็นเจ้าชายมาให้จุ๊บเสียกระมัง” บทจะเป็นลิเก ปกปักษ์ก็ทำได้น่าหมั่นไส้เหลือเกิน ส่วนอึ่งก็ไม่น้อยหน้าช่างสมกับที่เกิดมาเพื่อเป็นเจ้านายลูกน้องกันเสียจริง
“บ้าเหรอครับนายปักษ์ นี่มันสวรรคตหมดแล้วนะพะย่ะค่ะ” ว่าแล้วมือที่ถือมีดอยู่ก็ถวายบังคมยกเหนือศีรษะ
“ถ้าสวรรคตแล้วแกก็เอาไปถวายพระเพลิงซะ”
“เตร่ง เตร่ง เตร่ง เตร๊ง เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง” ลูกคู่คำปันกับปั้นยือทำหน้าที่ต่อทันที

*********************
เรื่องนี้เคยตีพิมพ์เป็นรูปเล่มกับสำนักพิมพ์แจ่มใส