ภรรยาไร้สถานะ

เพียงขวัญลอบมองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าสามีอย่างพิจารณา เวลาแค่ไม่กี่เดือนที่ไม่ได้เจอกันภูผาเปลี่ยนไปมาก ใบหน้าคมคายที่เคยสะกดใจสาวๆ ตั้งแต่แรกเห็นบัดนี้ซูบตอบลงราวกับคนพักผ่อนไม่เพียงพอ หนวดเคราเฟิ้มราวกับโจรป่ามากกว่านักธุรกิจ
“เอาไว้คุยกันในศาลดีกว่าครับ” ว่าแล้วบูรพาก็เดินกันเพื่อนสาวทั้งสองออกไป
“สบายดีหรือเปล่า” เขาถามแทรกขึ้นถึงจะเห็นกับตาก็เถอะ แต่ก็อยากได้ยินเสียงเธอมากกว่า
“ห้องรับรองของพวกคุณอยู่ทางนั้นครับ” ก่อนที่เพียงขวัญจะได้พูดหรือตอบอะไรออกไป บูรพาตัดบทโดยการผายมือให้ทั้งพนาดรและภูผาไปที่ห้องรับรองของตัวเอง
“พี่ไม่ยอมเลิกเด็ดขาดนะขวัญ ต่อให้ต้องเสียอะไรก็ตาม” ก่อนจะไปเขายังไม่วายหันมาพูดกับเธอ นั่นยิ่งเพิ่มความกลุ้มใจให้หญิงสาวไปอีก คิดเอาไว้แล้วว่าเรื่องคงไม่จบง่ายๆ อย่างที่คาดเดาเอาไว้ก่อนหน้านี้
เพียงขวัญนั่งสงบนิ่งอยู่ในรถ ไม่พูดไม่จากับใครตั้งแต่ออกมาจากศาล ในหัวยังคงวนเวียนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นรวมถึงคำพูดของภูผา เมื่อเธอพูดต่อหน้าศาลว่าที่ต้องการเลิกเพราะเขาทำร้ายเธอ รวมถึงกักขังเธอเอาไว้ราวกับเป็นสัตว์เลี้ยง ซึ่งข้อนี้ภูผาก็ยอมรับ
‘ที่ผมต้องทำแบบนั้น เพราะผมรู้ว่านั่นคือวิธีเดียวที่จะทำให้เธออยู่กับผมได้นานที่สุดครับ’ น้ำเสียงเรียบนิ่งของเขาบอกออกไป แต่สายตากลับมองมาที่เธอราวกับต้องการสื่ออะไรบางอย่าง