ทอหัวใจด้วยใยรัก

“คุณๆคุณกานต์ข้างขาคุณกานต์ครับ น่าจะเป็นปลาไหล”
เสียงของแสบหัวหน้าคนงานที่กานต์รู้มาจากคนตัวบางดังขึ้นรอบข้างจึงเงียบและมองมาที่เขากันหมด กานต์เองก็มองตามเสียงบอกก่อนจะเห็นว่าปลาไหลที่ว่านี่มันมีลักษณะยาวเฟื้อยไม่ต่างจากงูเลยสักนิด ด้วยความที่เขาไมค่อยจะกลัวอะไรประเภทนี่เสียด้วยปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายก็ทำให้เขาคว้าหมับเข้าให้ที่คอของมันก่อนจะยกขึ้นมาทันทีท่ามกลางเสียงกรีดร้องของคนที่เหลือเพราะว่าไอ้ปลาไหลที่ว่านี่มัน.....ไม่ใช่น่ะสิ
“เชี่ยยยยย กรี๊ดดด งู”
ใช่มันเป็นงูแต่ไม่ใช่งูมีพิษน่าจะเป็นงูที่อาศัยอยู่ในน้ำกินปลาเล็กปลาน้อยเป็นอาหารเสียมากกว่า
“พี่กานต์โยนมันขึ้นไปให้พี่แสบเถอะค่ะ นั้นไม่ใช่ปลาไหล ให้พี่แสบจัดการ”
“โยนมันมาครับคุณกานต์”
แสบเองก็ตะโกนก้องพลางวิ่งเข้ามาใกล้เจ้านายเพราะกลัวเจ้านายทุกคนจะได้รับอันตรายด้วยความสัพเพร่าของเขา
“ไม่เป็นไรครับมันไม่มีพิษ ถ้าอย่างนั้นก็รับนะครับ”
กานต์ว่าพลางโยนสิ่งที่อยู่ในมือไปทางแสบเพื่อให้ทุกคนสบายใจ ดูท่าแล้วคงไม่มีใครที่ไม่กลัวแบบเขาเพราะตอนนี้สองคนที่จับปลากันอย่างสนุกสนานเมื่อครู่วิ่งขึ้นฝั่งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบเสียแล้ว แต่ว่าน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขากลับไม่ทำแบบนั้น หรือว่าไม่กล้ว
“ไม่กลัว?”
“ก้าวขาไม่ออกค่ะ”
“หึหึ”
เป็นคำตอบที่ทำให้กานต์ต้องหัวเราะออกมาจริงๆ ไม่ใช่ไม่กลัวแต่กลัวจนก้าวขาไม่ออกแล้วต่างหากสินะ จริงๆเลย กานต์ต้องเดินเข้าใกล้ก่อนจะวาดมือโอบเอวบางรั้งให้เข้ามาชิดกับตัวเองมากขึ้นก่อนจะพยุงร่างบอบบางที่แข็งทื้อขึ้นฝั่งพร้อมกัน
“โอ้ยยย ไอ้คนดวงดี ไอ้บ้าทำกูตกใจหมด มึงแม่งคนอื่นเขาจับได้ปลามึงบ้าจับได้งู”
ขุนพลที่นั้งหอบหายใจยกมือลูบอกตัวเองปอยๆเพราะยังตกใจไม่หายกับเรื่องตื่นเต้นเมื่อครู่
“หนูรักเป็นอะไร”
มาวินที่นอนหอบอยู่ข้างๆขุนพลร้องถามแต่ไม่ได้เดินเข้าไปหาเพราะตอนนี้เขาเหนื่อยจนไม่มีแรงลุกกับเรื่องชวนหวาดผวาเมื่อครู่
“กล้วจนขาแข็ง”
กานต์เป็นคนตอบคำถามนั้นแทนเจ้าตัวทำเอาศิริรักษ์ต้องมองค้อนอย่างนึกหมั่นไส้ ใครๆเขาก็ต้องกลัวกันทั้งนั้นแหละไม่ว่ามันจะเป็นงูมีพิษหรือไม่มีพิษ แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ยังเป็นงู มีแต่พี่เท่านั้นแหละที่แปลกกว่าชาวบ้านเขา ศิริรักษ์นึกปริภาศคนตัวโตในใจ