บ่วงรักพันธนาการใจ

งานแต่งงานที่วาดฝันไว้ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด กลับมีแต่คราบน้ำตาทั้งงาน เมื่อเจ้าบ่าวหนีกับกับพี่สาวของเธอ และประจานให้เธออับอายไปทั่วทั้งงาน วันเวลาผ่านไปเหมือนหัวใจที่บอบช้ำจะกลับมาแข็งแกร่งเหมือนเดิม แต่เขาดันกลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง ขอโอกาสให้คนเลวๆอย่างเขาได้แก้ตัว ทั้งๆที่เขากำลังจะแต่งงานกับพี่สาวของเธอ....

“ริน อย่าทำแบบนี้นะผมไม่ชอบ” วิณณ์กระชากร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด และพันธนาการเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

“ฉันทำอะไร” ณิสรินทร์พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเขา แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีประโยชน์ เพราะเมื่อเธอยิ่งดิ้น เขายิ่งกอดเธอแน่นมากกว่าเดิม

“ก็ออกไปกับผู้ชายอื่นไง รินเป็นเมียผมนะ ออกไปกับมันดึกๆดื่นๆได้ยังไง”

“ฉันไม่ใช่เมียคุณจะให้ต้องพูดอีกสักกี่ครั้ง!” หญิงสาวทุบอกคนร่างโตแต่ก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มพยายามจะก้มลงมาจูบปิดปากเธอเสียให้ได้

“แล้วที่น้ำมนต์เกิดมาไม่ใช่เพราะความเป็นผัวเมียกันหรอ หรือว่าเพื่อนกันเขาทำกันลึกซึ้งแนบเนื้อขนาดนั้น” ณิสรินทร์ขึงตาใส่ชายหนุ่มด้วยความโมโห ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรเขาได้ แค่ขยับตัวยังทำไม่ได้เลย

“นี่หุบปากนะ น้ำมนต์เป็นลูกฉัน”

“หรือว่าต้องมีอีกให้คนล่ะ ถึงจะยอมรับฮึ”

“ถ้าจะมาเรียกร้องความเป็นพ่อฉันให้ได้ แต่อย่างอื่นฉันให้คุณไม่ได้” หญิงสาวเชิดหน้าใส่เขา

“ทำไม มันมีดีอะไรที่ทำให้รินเลือกที่อยู่กับมันฮะ! ผมไม่ดีตรงไหนรินบอกผมสิ”

“อย่างน้อยเขาคงไม่ทิ้งฉันไว้ท่ามกลางการแต่งงาน แล้วหนีไปพร้อมกับพี่สาวฉัน และทิ้งให้ฉันอับอายอยู่ลำพังหรอก” อ้อมกอดคลายลงทำให้หญิงสาวสะบัดตัวออกและวิ่งหนีขึ้นไป