กาฬโรค: มฤตยู 200 ล้านศพ Plague: The World’s Most Ferocious Killer

บรรดานักบวชต่างๆที่ประกอบพิธีศพ หรือทำพิธีเต้นมรณะ (Dance of Death) ต่างก็ร่ำรวยเป็นกอบเป็นกำเพราะสามารถทำเงินได้มากมายจากการประกอบพิธีศพให้กับคนร่ำรวยที่ตายไปเพราะกาฬโรค และนักบวชเหล่านั้น(จำนวนมาก)ต่างก็เลือกที่จะให้บริการกับบรรดาเชื้อสายราชวงศ์ คนระดับสูง คนร่ำรวย และใครก็ตามที่กล้าพอที่จะหว่านเงินก้อนสุดท้ายให้กับพวกตนเพื่อทำพิธีศพหรือพิธีทางศาสนา(ไล่โรคร้าย) กันในแบบเลือกที่รักมักที่ชัง กล่าวกันว่ามีนักบวชจำนวนมากที่สามารถตั้งตัวได้จากโรคมรณะนั้น ในขณะเดียวกันก็มีนักบวชจำนวนมากเช่นกันที่ตายไปเพราะติดเชื้อกาฬโรคไม่ต่างจากผู้ป่วยอื่นๆ
บรรยากาศที่มีคนตายมากมายเป็นรายวันนั้น คือ บรรยากาศแห่งความหม่นหมองหดหู่อย่างยิ่ง แต่ละวันจะมีสมาชิกในครอบครัวของใครต่อใครตายจากไปเสมอ และแม้แต่แพทย์ชื่อดังในยุคนั้นเช่น นอสตราดามุส ก็ยังต้องสูญเสียลูกเมียไปอย่างน่าเศร้า(ภายหลังเขาจึงได้แต่งงานใหม่ มีครอบครัวใหม่)
ระบบเศรษฐกิจของโลกซึ่งมียุโรปเป็นศูนย์กลางนั้นกลายเป็นอัมพาตต่อเนื่องหลายทศวรรษเนื่องจากขาดแคลนแรงงานทุกรูปแบบ ...วงจรเศรษฐกิจที่เริ่มจากชาวนา ชาวไร่ที่ขายพืชผลให้กับพ่อค้านั้นกลับขาดช่วงเพราะคนที่เป็นแรงงานหลักนั้นถึงแก่ความตายราวใบไม่ร่วง และส่งผลให้มีผลผลิตเข้าสู่ตลาดน้อยเกินไป ทำให้สินค้าทุกชนิดในท้องตลาดมีราคาสูงมากกว่าราคาปกติจาก 5-10 เท่า ...สภาวะอดอยากเกิดขึ้นทั่วไปทั้งทวีป โดยที่ไม่มีทางฟื้นตัวได้ง่ายๆ เนื่องจากคนในยุคนั้นไม่มีใครรู้ว่าสาเหตุการเกิดโรคที่แท้จริงของกาฬโรคนั้นคืออะไรกันแน่
แม้จะมีความเชื่อกันว่าหนูนั้นคือพาหะสำคัญของโรคแบล็ค เดท แต่ก็ยังไม่สามารถตรวจสอบลึกลงไปถึงรากลึกได้เนื่องจากวิทยาการในยุคศตวรรษที่ 14 เป็นต้นมานั้นยังไม่ทันสมัยพอที่จะตรวจลึกลงไปถึงเชื้อโรคที่ฝังอยู่ในตัวหนูต่างๆได้อย่างชัดเจนนัก
คนยุคนั้นทำได้ดีที่สุดก็เพียงแค่ กักกัน เรือสินค้าไม่ให้เข้าจอดเทียบท่าเรือสำคัญ …และหากสงสัยว่าเรือต่างถิ่นจะนำเชื้อกาฬโรคเข้ามาในแผ่นดินด้วยก็จะให้กักโรคเอาไว้ที่ท่าเรือไกลๆอยู่ระยะหนึ่ง เมื่อแน่ใจแล้วจึงจะปล่อยให้เข้ามาในแผ่นดินได้ ซึ่งมาตรการแบบนั้นก็ยังคงนำมาใช้กันแม้ในช่วงของการระบาดของแบล็ค เดท ในช่วงการระบาดครั้งใหญ่ครั้งที่ 3 ในช่วงศตวรรษที่ 19-20