SET Mr. Perfect : ชิส์ สมบูรณ์แบบตายล่ะ (ชุด 2 เล่มจบ)

อึดอัดโว้ย อึดอัดโคตรๆ เลย ใครก็ได้มาช่วยเป็นชักโครกให้ผมทีเถอะ ผมอยากระบาย ช่วยฟังผมหน่อย! นะๆ ได้โปรดเถอะไม่อย่างนั้นผมคงขาดใจตายแน่ๆ เรื่องมันเริ่มจากการที่ผมเป็นเด็กอัจฉริยะ อันนี้เรื่องจริงนะ ผมไม่ได้คุยโว ผมมีความสามารถพิเศษทางคณิตศาสตร์ แค่มองผ่านตาก็สามารถคำนวณเลขได้ในเวลาแค่วินาที บวก ลบ คูณ หาร สแควรูท ตรีโกณ หรือแม้แต่แคลคูลัส อะไรที่เกี่ยวกับตัวเลขผมจะจำมันได้เป็นอย่างดี มันเป็นความซับซ้อนของสมองที่มีมาตั้งแต่เกิด ฝรั่งเขาจัดจำแนกว่าผมอยู่ในพวก “Giftedness”
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!
ข้ามไปครับ…
เพื่อนลูกพี่ลูกน้องผมเปิดโรงเรียนสอนพิเศษ ด้วยความสามารถของผมจึงถูกดึงให้มาช่วยเป็นติวเตอร์ให้เด็กในหมวดวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ ผมทำงานนี้ด้วยความสนุกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่ออาทิตย์ก่อนมีคนใหญ่คนโตติดต่อเข้ามา เขาอยากให้ไปช่วยจัดติวเตอร์ไปสอนน้องชายเขาที่บ้าน ด้วยค่าจ้างที่สูงลิ่ว บวกกับอำนาจบาตรใหญ่ ทำให้ทางเราปฏิเสธไม่ได้ และผมก็เป็นหนึ่งในติวเตอร์ที่จะต้องลงทุนไปสอนไอ้เด็กแสบถึงบ้าน
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!
เจ้าหนูมันจะแสบซ่าแค่ไหนก็ช่างหัวมัน!
ข้ามไปครับ…
วันนี้เป็นวันที่ผมต้องไปสอนไอ้เด็กโข่ง มีรถคันหรูมารับผมที่หน้าสถาบัน จนกระทั่งถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ผมก็เข้าใจว่า อ้อ…มันรวยอย่างนี้นี่เอง ถึงได้จ้างติวเตอร์ส่วนตัวและจ่ายไม่อั้นอย่างนั้น หากพอสังเกตดูจะเห็นถึงสิ่งผิดปรกติ คฤหาสน์หลังนี้มีบอดี้การ์ดป้องกันอย่างแน่นหนา บรรยากาศมันลึกลับชวนสยองขวัญ ผู้ชายตัวโตๆ หน้าเหี้ยมโหดจ้องมองผมทำให้ขนหัวลุก
โอ้พระเจ้านี่ผมอยู่ในอาณาเขตของมาเฟีย!
มิน่าล่ะ มันใหญ่คับฟ้าอย่างนี้นี่เองเพื่อนพี่ชายผมถึงได้สั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่อตอนที่เขาติดต่อมา แถมยังกำชับผมนักหนาว่าอย่าทำอะไรผิดใจเขาไม่อย่างนั้นผมอาจตายและหาศพไม่เจอ
แต่มันจะเป็นมาฟงมาเฟียมาจากไหนก็ช่างหัวมัน!
เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรื่องจริงๆ มันอยู่ตรงนี้!
“ตาภาคแม่บอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!”
ตรงนี้เลยครับ ตรงนี้เลย ตรงที่ผู้หญิงคนหนึ่งแผดเสียงเรียกใครสักคน ในขณะที่ผมรอพบกับนักเรียนของผมในห้องรับแขก
“นี่มันปีไหนแล้วครับคุณแม่ เลิกพูดเรื่องนี้เสียทีเถอะ ผมเบื่อเต็มทนแล้ว!” คนชื่อภาคตอบโต้แม่เขากลับไปด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน เขาเดินมาหยุดอยู่ไม่ห่างจากผมสักเท่าไร หันหน้าไปคุยกับคุณป้าคนงามที่วิ่งกระหืดกระหอบตามหลังเขามา
“แม่ไม่ยอมนะ! ยังไงๆ แกก็ต้องแต่ง!”
“ทำไมคุณแม่ถึงหัวโบราณอย่างนี้ เลิกบังคับผมเสียที”
“ทำไม หนูเบลไม่ดีตรงไหน ไหนบอกแม่มาสิ”
พอสิ้นเสียงของคุณป้าคนสวย คนชื่อภาคก็สบถบางอย่างในลำคอ เขาหันหน้ามาทางผม นัยน์ตาคมกริบที่สบตากับผมเข้าโดยบังเอิญนั่นทำให้ผมตัวแข็งทื่อ
“ทำไมน่ะหรือครับ ก็เพราะว่าผมมีคนรักอยู่แล้วไง คุณแม่เข้าใจไหม ผมบอกว่ามีคนรักแล้ว!” เขาตะคอกเสียงดังพร้อมกับกระโจนเข้าหาผม ไม่ทันได้ตั้งตัวบางสิ่งบางอย่างก็ประกบเข้าที่ริมฝีปากของผม
อ๊าก! นี่มันอะไร ไอ้บ้า มึงมาจูบกูทำไม ไม่!!!!!!
ไม่จบแค่นั้น พิษเรื้อรังจากจูบเดียวของมัน กลับทำให้ผมต้องตกกระไดพลอยโจน มารับบทเป็นแฟนกำมะรอ ความจริงคือมันบังคับผม แต่มันก็ยังใจดียืนยันหนักแน่นให้ผมสบายใจว่ามันไม่พิศวาสผู้ชาย
“ใช่ ฉันไม่พิศวาสผู้ชาย จำไว้นะว่าที่ฉันจูบ ที่ฉันกอด หรือทำเหมือนจะปล้ำ มันแค่การแสดงและบทลงโทษที่ขัดใจฉันเท่านั้น” มันยืนยันด้วยเสียงกร้าว แต่ไม่ต้องย้ำหรอกมึง กูรู้แล้ว และมึงก็แสดงได้สมบทบาทมากเลย จูบไม่ประกบปากเปล่าดันสอดลิ้นเข้ามาด้วย กอดก็ไม่ได้กอดเฉยๆ แต่เสือกลูบคลำอีกต่างหาก แล้วที่ว่าทำท่าจะปล้ำน่ะ เป้ามึงตุงทำไมไอ้บ้า!
โอ๊ย ตายๆๆๆๆๆ แล้วผมต้องรับมือกับคนรักกำมะลอที่ไม่พิศวาสผู้ชายอย่างไรดีครับ