แสงเดือนส่องใจ

"อยากกินอะไร"
"อะไรก็ได้ค่ะ"
"ไม่มีขาย"
"คะ?"
"ก็ไอ้อะไรก็ได้ของเธอน่ะ มันไม่มีขาย"
พูดเสร็จก็ได้ค้อนวงงามมาเป็นรางวัลอีกครั้ง
"แล้วแต่คุณคินเถอะค่ะ ฉันไม่รู้ว่าแถวนี้มีอะไรอร่อยบ้าง"
"อยากกินอาหารนานาชาติหรืออาหารไทย"
ศศธรทำหน้าทำหน้าครุ่นคิด และมันก็ดูน่ารักจนตนมองตาพร่า
"อาหารนานาชาติดีกว่าค่ะ ฉันกินอาหารไทยบ่อยแล้ว" เสียงหวานที่ดังขึ้นทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์เคลิ้มได้สติ
"เดี๋ยวพาไปกินสเต็กเฮ้าส์ในตัวเมืองแล้วกัน แต่ไม่ได้มีแต่สเต็กหรอกนะ มีอาหารหลากหลายทั้งจากทางฝั่งอเมริกาแล้วก็ยุโรป"
"ค่ะ" ส่งยิ้มพิมพ์ใจให้ และก็ทำให้คนได้รับรอยยิ้มต้องหลับตาเรียกสติ ที่วันนี้มันหลุดลอยไปหาคนข้างๆไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
"เปล่า ไปกันเถอะ" ลืมตาขึ้น และตอบเสียงขรึม ก่อนจะกุมมือคนตัวเล็กพาเดินไปขึ้นรถ

-------------------------------


"ตอนแรกฉันคิดว่าเธอจะน่าเบื่อเสียอีก" พึมพำเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
"และตอนนี้ฉันก็คิดว่าเธอเริ่มคุ้นเคยกับฉันแล้วใช่ไหม"
ศศธรทำคิ้วผูกโบว์ ไม่ค่อยจะเข้าใจนักกับสิ่งที่เขาพูด และก็ไม่แน่ใจด้วยว่าเขาพูดกับตัวเองหรือถามเธอ
ภคินมองคนขี้งอนที่ตอนนี้เปลี่ยนมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ใบหน้าคมเข้มยิ้มบางก่อนจะเอ่ย
"คุณแม่บอกว่าถ้าหากเธอเริ่มคุ้นเคยกับฉันเมื่อไหร่ ฉันก็จะเห็นเองว่าเธอน่ะน่ารักขนาดไหน และตอนนี้ฉันก็คิดว่าฉันเห็นแล้ว" พูดเสร็จก็ก้มหน้าอ่านเอกสารตรงหน้า ไม่สนใจว่าคำพูดที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อกี้นั้นกำลังทำให้ใครบางคนอึ้งตะลึงขนาดไหน