จองเวรหนี้ร้าย

“เลิกเล่นบทอินโนเซ้นส์ซะที เพราะเธอทำให้ฉันไม่อินเลยสักนิด”
“แล้วคุณจะให้ฉันเล่นบทไหนกันล่ะ” สอบถามกลับไปอย่างไม่รู้จริงๆ เพราะเธอไม่เคยทำตัวแบบที่เขาพูด ก็เธอไม่เคยจริงๆ นี่นา
“บทกระหรี่ร่านน่ะ ฉันอยากให้เธอเล่นบทนั้น บทอ่อนง่อย แบบนี้ฉันไม่ชอบ มันไม่เข้ากับเธอสักนิด”
เภตราไม่รู้จะเถียงอะไรเขาได้ เหมือนคนที่น้ำท่วมปาก อยากจะพ่นความจริงออกไปก็ทำไม่ได้ จะทำตัวเหมือนสาวไม่เคย เขาก็ไม่เชื่ออีก มีเพียงสิ่งเดียวก็คือยอมรับสถานะกระหรื่ร่านผู้ชายของเขา
“คุณบอกมาสิ อยากให้ฉันทำอะไร ฉันจะทำตามทุกอย่าง”
“ร้องครางออกมาดังๆ อย่าเงียบ แล้วก็แข็งทื่อแบบนี้ จนฉันนึกว่านอนกับสากกระเบือ” ช่างเป็นคำพูดที่แสบสันต์เสียจริง น้ำตารินไหลลงมายังแก้มนวลเมื่อเขาทำราวเธอไม่มีชีวิตจิตใจอย่างนั้นล่ะ
“นิคคะ คุณอย่ารุนแรงกับฉันนักสิคะ” เธอเผลออ้อนวอนเขาอย่างทนไม่ไหว ยามนี้เหมือนเขาเป็นดังซาตานที่กำลังประหัดประหารชีวิตของตนเอง
“ยิ่งเธอขอร้อง ฉันจะไม่ให้เด็ดขาด”