เสน่หาลาภิณ

ลาภิณไม่คิดว่าจะรักใครเพราะหัวใจดวงนี้รักใครไม่ได้อีกแล้ว
แต่แล้วเขากลับขอร้องให้มัทนา...ผู้หญิงที่ไม่เคยอยู่ในสายตา
มาช่วยทำทุกวิถีทางให้เขาตกหลุมรัก

**********************************************************

“หายโกรธผมแล้วหรือยังมัทนา”
มัทนาพยักหน้าพลางดึงมือตัวเองออกมาเพราะกลัวคนงานมาเห็นแล้วเอาไปบอกพ่อเท่านั้นเอง แต่สีหน้าลาภิณเหมือนเธอไปถีบเขาแรงๆ อย่างไรอย่างนั้น
“หายโกรธแต่มันติดค้างใจค่ะ ที่ผ่านมาคุณคง ขอโทษนะคะที่ฉันต้องพูดตรงๆ คุณทำตัวง่ายๆ กับคนง่ายๆ เพราะไม่ได้รัก ถึงคุณจะไม่ได้รักฉัน แต่ก็ควรให้เกียรติฉัน เพราะถ้าถึงเวลาที่ต้องถอนหมั้น ฉันอยากให้สามีในอนาคตไม่ผิดหวังที่มารักฉัน เพราะฉันไม่ได้ทำตัวง่ายๆ กับใครมาก่อน”
มัทนาพูดยาวอย่างที่ตั้งใจไว้แล้วรีบเดินเร็วๆ กลับห้อง ไม่รู้ล่ะถึงลาภิณไม่ถามเธอก็ตั้งใจมาบอกเขาในเรื่องนี้อยู่แล้ว ลาภิณเดินมาดักหน้าแล้วขวางประตูห้องของเธอไว้ หากมัทนามีเรื่องคาใจ เขาก็มีเหมือนกันจากคำพูดที่ฟังแล้วเข้าใจไม่ยากนั้นนั่นแหละ
“สามีในอนาคตคุณหมายถึงใครอย่างงั้นหรือ นายพิพัฒหรือใครสักคนที่ผมไม่รู้จักกระมัง”
มัทนาเม้มปากไม่อยากตอบนัก ลำพังเธอจะคว่ำลาภิณด้วยมวยไทยที่เคยเรียนมาบ้างพอป้องกันตัวคงไม่ยากเท่าไหร่ แต่เขายังเป็นคนที่ช่วยเธอไว้อยู่ดี เพราะฉะนั้นตอบๆ ไปเสียจะได้เข้าห้อง
“ตอนนี้ฉันยังไม่ได้หมายถึงใครหรอกค่ะ ฉันอาจแต่งงานกับใครสักคนหรืออยู่บนคานก็ได้ แต่ฉันอยากให้เกียรติตัวเองแบบนี้ ถ้าคุณไม่ลำบากเกินไปก็ช่วยเข้าใจฉันได้ไหมคะ”
ลาภิณยิ้มละมุนให้มัทนาเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าเธอมีความคิดที่หากคุณอาธรมาได้ยินคงดีใจที่เลี้ยงลูกสาวมาดีทั้งความคิดและการกระทำ
“ผมเข้าใจแล้ว”

**********************************************************

“คุณลุกขึ้นแล้วไปใส่เสื้อได้ไหม” มัทนาแหวลั่นก่อนที่ตัวเองจะเป็นลมไปเสียก่อนซึ่งมันคงไม่ดีแน่ๆ “ฉันหัวใจจะวายแล้ว อีตาบ้า ทำไมไม่เสื้อผ้าดีๆ มาใส่แค่ผ้าเช็ดตัวทำไม”
ลาภิณยิ้มกว้างเพราะนี่แหละมัทนาที่เขาคิดถึงมาตลอดเวลา ชายหนุ่มยืดแขนขึ้นมานิดหนึ่ง พอใจเมื่อเห็นมัทนาหลุบตาลงและแก้มเริ่มแดงเรื่อช่างทำให้หัวใจเบิกบานจนอยากอยู่อย่างนี้สักชั่วโมง แต่ก็กลัวว่าเธออาจตายเพราะกลั้นใจเสียก่อน
“ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วคุณมาเรียก ผมก็รีบน่ะสิไม่อยากให้คุณคอยนาน ไม่นึกว่าคุณจะสะดุดล้ม ถ้าไม่กอดไว้แล้วคุณล้มลงไปแผลฉีกหรือเจ็บตรงไหนเพิ่มขึ้นมาจะทำยังไง” เขาให้เหตุผลเพราะตอนแรกน่ะเจตนาดีเป็นห่วงมัทนาจริงๆ แต่ตอนนี้ชักอยากทำตามใจตัวเอง
มัทนามองลาภิณแต่เพิ่งรู้ตัวว่าพลาดมากที่ทำแบบนั้นจึงหลุบตาลงมาอีกรอบ
“ฉัน...ฉันไม่เจ็บอะไร คุณลุกได้หรือยังล่ะคะ”
ลาภิณสูดความหอมจากเส้นผมของมัทนาอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอสระผมตอนไหนกันนะเมื่อตอนบ่ายหลังจากคุยกับเขาใช่ไหมถึงได้หอมแบบนี้ ใบหน้าคร้ามก้มต่ำลงไปจนชิดก่อนจะเปลี่ยนใจกระซิบเบาที่ใบหูเล็กแทน
“เมื่อก่อนคุณก็เขินผมแบบนี้”
มัทนาอยากผลักลาภิณออกไปแต่โดยสภาพในตอนนี้หากทำแบบนั้นคงยิ่งแย่กว่าเดิมมากกว่า ผู้ชายที่ในข่าวเขียนว่าเป็นคาสโนว่าไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น ก่อนหน้านี้เขาเคยทำอะไรเธอบ้างแล้ว ลาภิณเห็นคิ้วขมวดของมัทนาแล้วได้แต่ยิ้มพลางส่ายหน้า ตอนนี้เธอคงคิดกับเขาไม่ค่อยดีนักหรอก เรากลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกแล้วสินะ