ราชบุตรเขยเจ้าสำราญ 1

ไต้หยี่
“ข้าพเจ้าไม่มีสิ่งใดอวดอ้าง มีแต่เอาตัวรอดเก่งกับสหายเยอะนี่แหละ” ถ้อยคำติดปากของบ่าวผู้น้อยแห่งตระกูลมู่ในเมืองห่างไกล มันมักพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับมุมปากรอยหนึ่ง ชันเข่าแล้วกระดกชามเหล้ากับสหายผู้คุ้มภัยที่เรียกขานมันเป็น ‘หัวหน้าๆ’ อยู่เนืองๆ

‘มันเป็นชายชาตรีที่ร่างสูงอรชร ใบหน้ามนคล้ายอิสตรี’ นี่เป็นสิ่งที่ผู้คนแปลกหน้าและไม่แปลกหน้าฉุกคิดขึ้นเมื่อเมียงมองมันเป็นครั้งแรก วาจากระโชกโฮกฮาก แต่งกายเรียบง่ายสีเข้มอย่างบ่าวผู้หนึ่ง ท่วงท่าผึ่งผาย ยามตวัดดาบคล้ายเก่งคล้ายไม่เก่ง และสหายมากมายเกินนับอยู่ทุกที่ที่มันก้าวย่าง

มันไม่เคยปิดบัง แต่เท่าที่ผ่านมากลับไม่มีใครเชื่อ.. ไต้หยี่.. เป็นหญิง..


จ้าวเหลียนหยา
“ฮ่องเต้ทรงมีพระขนิษฐาหนึ่ง ขนานนามว่าองค์หญิงเจียงจู ทรงพระสิริโฉมแทบล่มเมือง อายุครบกำหนดแต่ฮ่องเต้ทรงรักถนอมอาลัยจนไม่ยอมยกอภิเษกให้ใคร” นี่เป็นสิ่งที่ประชาชนทั้งข้าราชบริพารทั้งแผ่นดินทราบดีอย่างยิ่ง องค์หญิงในห้องหอแน่นหนา ผู้ที่แผ่นดินนี้น้อยคนนักจะได้มีโอกาสยลพระสิริโฉม ลือว่างดงามอรชรยิ่งราวลอยลงมาจากสวรรค์ จนแทบจะปลดหมู่ดาวลงมาแทบเท้านางได้

แม้นว่าฮ่องเต้ทรงหนุ่มแน่นมีศักดิ์เป็นพี่ชาย ควรให้น้องสาวผู้งดงามตบแต่งอภิเษกตามวัยอันควร แต่ทรงกลัดกลุ้มพระทัยนัก ยิ่งนางปักใจรักอำมาตย์หนุ่มจนถึงกับหนีออกจากวัง ก็ยิ่งกลัดกลุ้ม แม้ทรงยังไม่สามารถแก้ปัญหาหนักพระทัยอันนี้ให้คลี่คลายได้ แต่เรื่องที่เหลียนหยาจะตบแต่งให้แก่ชายใด ย่อมเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

แม้องค์หญิงผู้สิริโฉมจะยังไม่รู้กาย แต่แท้จริง.. นางมิใช่พระขนิษฐา.. แต่เป็นพระอนุชา..