เจ้าช่อปาหนัน เล่ม 1

คนที่ไม่ชอบให้ใครมาพะเน้าพะนอ คนที่จงใจหนีมาอยู่ป่า นั่งพิงหัวเตียงหน้างอ คิ้วหนาๆแทบจะผูกปมอยู่เหนือสันจมูก เขาไม่ได้เป็นอะไรมาก เมื่อคืนอาจจะมีไข้ แต่สายมาหน่อยก็หายดีแล้ว ทั้งยังเบื่อการต้องมาแกร่วอยู่บนเตียงใจจะขาด ตาคมดุจ้องไปที่ประตูห้องเขม็ง รอให้ใครบางคนที่ควรจะมาเป็นคนแรกตั้งแต่รุ่งเช้าแต่ก็ไม่มา ใครบางคนที่พูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะหิ้วปิ่นโตมาส่ง จะเที่ยงรอมร่อยังไม่เห็นแม้แต่เงา ถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยอย่างเบื่อหน่ายแล้ววาดเท้าจะลงจากเตียง พอ... หมดความอดทน ตามไปทวงปิ่นโตที่บ้านเลยดีกว่า
“อ้าว... จะไปไหนคะคุณชาย”
นางพยาบาลที่เดินเข้ามาถาม ในมือมีปรอทวัดไข้กับที่วัดความดัน
“กลับแล้ว หายดีแล้ว”
“รอคุณหมอหน่อยดีไหมคะ อิฉันจะไปตามคุณหมอให้”
“ฉันไม่เป็นไรมาก ไข้แค่นี้... ฉันยังมีงานต้องทำอีกมาก ประเดี๋ยวก็ช่วยแจ้งคุณหมอด้วยว่าฉันจะ...”
ไอศูรย์กลับขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว มือดึงผ้าห่มขี้งาผืนบางขึ้นมาจรดอกแล้วหลับตาปี๋ นางพยาบาลอ้าปากค้าง ร้องอ้าว เธอยกมือเกาศีรษะอย่างงุนงง
“คุณพยาบาลคะ”
เสียงของคนที่เพิ่งจะเดินมาตรงประตูเรียก ทำให้เธอหันไปมอง เห็นหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับตนเองสวมเสื้อสีปูนแดงกางเกงขายาวสีดำ ยืนยิ้มอยู่ ในมือมีปิ่นโตเถาใหญ่
“ฉันมาเยี่ยมคนไข้ค่ะ”
“คุณชายไอศูรย์หรือคะ เห็นเมื่อกี้บอกว่า...”
“ปาหนัน เธอมาแล้วรึ”
น้ำเสียงแหบแห้งเกินจริงดัง พร้อมกับไอติดๆกันอีกหลายที คนที่นอนบนเตียงทำท่าเหมือนเพิ่งตื่น ขยับตัวลุกนั่งแล้วก็ยกมือแตะขมับราวกับว่าวิงเวียนเต็มทน
“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณชาย”
ช่อปาหนันพนมมือไหว้ แล้วหันไปยิ้มให้กับนางพยาบาล รอยยิ้มอ่อนหวานทำให้นางพยาบาลเข้าใจแล้วว่าทำไมจู่ๆคนที่ร่ำร้องจะขอกลับบ้านกลับกระโดดขึ้นไปบนเตียง เธอเพียงแค่ยิ้มแล้วเดินมาที่เตียง มองสาวสวยแกะเถาปิ่นโตออกแล้วก็ยื่นปรอทให้คนไข้ นึกค่อนในใจ
ไหนใครบอกว่าผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียน... ผู้ชายอกสามศอกก็ไม่น้อยหน้ากันเลย