ภูศิรดา

ภูผา สถาปนิกหนุ่มเชื้อสายไทยอเมริกัน ถูกมารดาทอดทิ้งตั้งแต่ย่างเข้าสู่วัยรุ่น กลายเป็นปมปัญหาคาใจมาตลอดหลายปี และเมื่อเขาได้พบกับนางอีกครั้งความจริงทุกอย่างถูกเปิดเผย เขายากจะทำใจยอมรับ ทว่าสายสัมพันธ์ก็โยงใยให้สองแม่ลูกได้มีโอกาสอยู่ร่วมกัน...แต่ก็เพียงชั่วระยะเวลาสั้น ๆ เขาต้องกลับมาโดดเดี่ยวอีกครั้ง เผชิญกับมรสุมชีวิตอันโหดร้ายที่ถาโถมเข้ามาจนแทบหมดกำลังจะหยัดยืน...ถ้าไม่เพราะ ‘ศิรดา’ หญิงสาวจิตใจงดงามที่เขาได้ช่วยเหลือเธอไว้ด้วยความบังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิต
เธอกลายเป็นแสงสว่างเล็ก ๆ ในยามที่หัวใจของเขามืดมน และกลายเป็นคนสำคัญที่ทำให้เขาหยัดยืนขึ้นได้อีกครั้ง...
*****
ศิรดาชักเริ่มหมดความอดทน จึงพูดประชดหวังให้เขามีพลังลุกขึ้นสู้ จะได้ผลหรือจะเสียผลก็ต้องลองสักครั้ง
“ก็เพื่อตัวคุณไงคะ คุณภูผาที่ฉันเคยรู้จัก เขาไม่อ่อนแอเหมือนคุณ และที่สำคัญเขาห่วงใยคนอื่นเสมอ การที่คุณไม่ยอมลุกขึ้นมาสู้ ก็หมายความว่าคุณ ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเพื่อนคุณเลย ไม่สนใจความรู้สึกของคนดูแลอย่างฉัน ที่กำลังพยายามจะช่วยคุณ แต่คุณกลับมองความห่วงใยของทุกคนเป็นเรื่องไร้สาระ คุณจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ”
“นี่คุณดุผมเหรอ” คนพูดทำหน้างง ๆ เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวที่เคยอ่อนหวานเรียบร้อยมาตลอดจะมีสีหน้าโกรธขึ้งแบบนี้ก็เป็น
“ค่ะ ฉันเบื่อที่จะปะเหราะเด็กโข่งอย่างคุณเต็มทีแล้ว” หญิงสาวกลั้นยิ้ม ก็บอกแล้วว่าต้องใช้
‘เล่ห์กล’ กันบ้าง
“งั้นคุณก็ปล่อยผมเถอะ อย่ามายุ่งกับผมเลย” น้ำเสียงหมดหวังอีกครั้ง
ศิรดาอยากกระโดดบีบคอเขานัก ไม่ได้สิ ‘ผิดจรรยาบรรณ’
“เสียใจค่ะ ฉันรับปากกับคุณแม่คุณไว้แล้ว ว่าจะดูแลคุณ ฉันก็ต้องทำตามคำพูด”
ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวก่อนถอนใจแรงนิ่งไปนาน เหมือนช่างใจในที่สุดก็พยักหน้าเป็นเชิงยอมแพ้ เพราะ ‘แม่สั่ง’ อีกแล้ว

‘ในยามมืดมิดฟ้าหม่น ขอเพียงสักคนเคียงข้าง
บรรเทาความเหงาอ้างว้าง ร่วมทางเคียงข้างนิรันดร’

พบกับเรื่องราวความรักอันแสนอบอุ่น โรแมนติก เศร้าซึ้ง กินใจ...แต่ลงท้ายด้วยรอยยิ้มและหัวใจที่อิ่มเอมระหว่าง ภูผา กับ ศิรดา พวกเขาพร้อมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า ‘รักแท้ มีอยู่จริง บนโลกใบนี้’