ท่านอ๋องผู้เป็นบุรุษที่แสนวิเศษในใจข้า

"ข้าบอกเจ้าไปแล้ว!" เขาตะคอกใส่ พยายามไม่สนใจหัวใจตัวเอง







ยื่งผลักนาง เอวนุ่มนิ่มนั่นยิ่งดึงดันบดเบียดเข้ามาใกล้





เขากลืนน้ำลายด้วยสภาวะอารมณ์ฝาดเฝื่อน ปากปิดสนิท







แม้ว่านางจะลอบไล้ลิ้มรสเขา ทำให้เขาห้วงหายใจขาดหายเป็นช่วงๆ







กลิ่นหอมหวานของดอกไม้และนางอึงอลในหัวสมอง







"ข้าก็แค่ ชอบท่าน...." นางเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยนัยน์ตาหยาดพร่าพราย มีน้ำขังคลอคลอง แหงนหน้ามองริมฝีปากของเขาที่กำลังเม้มแน่นและสั่นเครือ







ซูหว่านปราถนาให้เขาเป็นเช่นนี้เพราะว้าวุ่น







เสวี่ยหมิงถูกทั้งหมดของนางตราตรึงเอาไว้ เขากลืนน้ำลายขมๆลงคอ ชายหนุ่มถูกนางทับจนเอนพิงหมอนตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบได้ เห็นเพียงนางอยู่ต่ำกว่าเขาและกำลังวิงวอน





ยิ่งนางเอ่ย ชอบ เขาก็ยิ่งหวั่นไหว หายใจติดขัดว้าวุ่น เห็นนัยน์ตาสวยออดอ้อน เขาก็แทบละลาย







เพราะเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น....







นางจุมพิตเขาอีก นางแหงนหน้าเอียงคออย่างออดอ้อน คืบใกล้มาจุมพิตริมฝีปากเขา...







นางใช้ปากนุ่มนิ่มของตนงับลงมา ขบเม้มเต็มๆหนึ่งครั้ง...ทำทุกอย่างเนิบช้า เรียวลิ้นเล็กนั่นส่งเข้ามาไล้เลียปากของเขาเบาๆ







'สวรรค์์!!!!' เขาได้แต่อึงอลในหัว นัยน์ตาหวามไหว แต่จิตใต้สำนึกยังคงฝืนเกร็งเขม็ง





เขาไม่รู้ว่าจะรับมือกับความอ่อนโยนของนางอย่างไร







'......อย่างไรดี?....' คิด และกลืนน้ำลายลงคออีก จมูกหายใจไม่ค่อยคล่อง ยิ่งกลั้นไว้ ยิ่งได้กลิ่นลมหายใจของนาง ยิ่งกลั้นก็ยิ่งหวามไหวไปทั้งใจ!







เพราะนางแนบจุมพิต ฝ่ามือนุ่มนิ่มยังไล้มาจับแก้มของเขา