แม่คะ...เขาจูบหนู

“ไม่กลัวเสียตัวรึไงครับถึงได้ยั่วผมด้วยหน้าซื่อๆ แบบนี้” เขากระซิบเสียงพร่ารดใบหน้าสวยแล้วมืออีกข้างก็ปิดพับแมคบุ๊กเก็บไว้ แล้วก็เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วพลิกร่างของสมปองลงมานอนแล้วตัวของเขาก็ตามขึ้นไปคร่อมทับ
“คะ...คือ ไม่เล่นสิคุณ” เธอดันหน้าอกของเขาที่พยายามบดเบียดเธอให้ออกห่าง
“ผมก็ไม่ได้เล่นอะไร แล้ววันนี้หลบหน้าผมทำไม ทำไมให้ผมฝึกซ้อมกับคนอื่น” เขากระซิบพลางถูจมูกโด่งกับแก้มนวล
“ก็มีธุระ” เธอตอบหลบตา
“ธุระ? หรือเป็นเพราะเรื่องจูบเมื่อวานคุณเลยกลัวผม” เขาถามคนตัวเล็กแล้วเคลื่อนมือใหญ่มาถูไถแก้มนวลระเรื่อของสมปอง
“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย แบบนั้นเขาไม่เรียกจูบหรอก เขาเรียกว่าปากชนปาก คุณอย่าแกล้งสมปองเลยนะ ปล่อยเถอะ จะกลับแล้ว” เธอดันคนเหนือร่างออกแต่ก็หนักเหลือเกิน ผลักยังไงเขาก็ไม่ขยับ
“แค่ปากชนปาก? แล้วที่ดูดลิ้นกันล่ะ ดูดเม้มกัดริมฝีปากล่ะสมปอง” อเล็กซ์ถามพร้อมใช้นิ้วคลึงกลีบปากอวบอิ่มสีระเรื่อของคนตัวเล็ก
“คะ...คือ...”
“คุณตอบไม่ได้ใช่ไหม เดี๋ยวผมทำให้คุณแยกให้ออกว่าอันไหนจูบ อันไหนปากชนปาก”
“อ่ะ! อื้อ!”
เสียงครางอู้อี้ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเล็กของสมปองเมื่อปากหนากระแทกบดจูบเคล้าคลึงหนักหน่วงลงมา สองมือใหญ่ประคองใบหน้าของคนตัวเล็กให้รับแรงจูบร้อนสวาทของตน อเล็กซ์สอดแทรกเรียวลิ้นสากของตนเข้าไปกวาดกลืนกินความหวานในโพรงปากเล็กแล้วเคล้าคลึงหยอกเย้ากับเรียวลิ้นน้อยที่พยายามขยับถอยหนี แต่แล้วก็จนมุมถูกลิ้นชำนาญของเขาเกี่ยวพัน
“อ่า! ผมอยากจูบคุณทุกวันเลยรู้ไหมสมปอง” ถอนจูบออกมาเอ่ยกับคนตาพร่า มัวเมารสจูบของตนก่อนจะพูดต่อ
“แบบที่ผมทำเขาเรียกว่าจูบ และนี่คือปากชนปาก” แล้วอเล็กซ์ก็เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว ปากของเขาแตะริมฝีปากอิ่มบวมแดงแล้วก็ผละออก
“แยกออกรึยังว่าไหนจูบ ไหนปากชนปาก” ถามคนที่กำลังนิ่งตาลอยใต้ร่าง มองแล้วเอ็นดูเหลือเกิน สมปองกำลังมึนเมากับรสจูบของเขา
สมปองไม่กล้าปริปากพูด หล่อนเขินและอาย อีกอย่างเมื่อกี้นี้เขาจูบเธออีกแล้ว จูบตอกย้ำให้เธอจำอีกแล้ว ‘จะบ้าตาย หัวใจบ้านี่เต้นแรงทำไมเนี่ย’ บ่นตัวเองในใจด้วยความหงุดหงิดที่ตัวเองอ่อนระทวยใต้ร่างของบุรุษต่างชาติ แถมยังปล่อยให้เขาจูบตามใจชอบตั้งสองครั้งสองครา และที่สำคัญหัวใจของเธอก็เหมือนจะชอบรสจูบของเขาเสียด้วยสิ
“ต่อไปนี้คงไม่ต้องอธิบายนะว่าอันไหนจูบกับปากชนกัน และผมคิดว่าผมจะไม่หยุดแค่จูบด้วยสิวันนี้ ผมไม่อยากทรมานอีกแล้วคนดี” เอ่ยเสียงแหบพร่า แล้วก็เลื่อนมือสัมผัสลำคอระหง เลื่อนไล่มายังแอ่งชีพจรที่เคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงลมหายใจของสาวเจ้า
“มะ...ไม่นะ” เธอบอกเขาพร้อมจับมือใหญ่ที่กำลังเคลื่อนมายังเนินอกเล็กของตน
“หัวใจคุณเต้นแรงเหมือนกันนะ” เขามองหน้าอกที่เคลื่อนไหวผิดจังหวะ เพราะของเขาเองก็ไม่ต่างจากเจ้าหล่อนเท่าไหร่
“ฉันร้อน” เธอบอกเขา
“ไม่ใช่หรอก คุณกำลังมีใจให้ผมเหมือนกัน ผมรู้นะว่าคุณต้องหวั่นไหวกับผมบ้างแหละ และผมก็หวั่นไหวตั้งแต่วันแรกที่เจอคุณแล้ว” พูดจบก็ซุกจมูกโด่งกับซอกคอระหงแล้วถูไถคางสากไปกับซอกคอของคนตัวเล็ก
‘ไม่จริงสักหน่อย ไม่ได้มีใจอะไรทั้งนั้น แค่หัวใจเต้นแรงเพราะร้อนและอึดอัด’ เธอเถียงเขาในใจ แต่ก็ทำได้แค่เถียงในใจ เพราะว่ามันเหมือนจะเป็นความจริงอย่างเขาพูด และที่สำคัญเธอเป็นมวยนะ เป็นถึงลูกสาวเจ้าของค่ายมวย เรียนมวยมาแต่เด็ก รู้จักวิธีป้องกันตัวเอาตัวรอด แต่ทำไมพอเจอสถานการณ์จริงถึงอ่อนแรงและจะเป็นเฉพาะตอนอยู่ใต้ร่างของหนุ่มตาฟ้าคนนี้ด้วย‘ใจบางหมดแล้วสมปอง...งือ!’ โอดครวญกับตัวเองแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมือของเขาจับหน้าอกของเธอ
“อือ!”
มือใหญ่วางทาบทับหน้าอกเล็กของสมปอง แล้วก็บีบขย้ำหยอกเย้าอย่างนึกแกล้ง
“เล็กดีนะ ผมชอบทุกอย่างที่เป็นองค์ประกอบของคุณเลยรู้ไหมสมปอง” เขาบอกเสียงพร่าพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มทรงเสน่ห์ให้คนใต้ร่าง สมปองแทบละลายมองตาของบุรุษเหนือร่างด้วยสายตาหวานและพร่ามัว
“เหมือนวันนี้คุณจะต้องเสียตัวให้ผมแล้วแหละสมปอง เพราะผมฝันถึงวันที่คุณครางกระเส่าใต้ร่างผมมาหลายคืนแล้ว”
“คนหื่น!” เธอว่าให้เขา
“ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าผมหื่น เพราะผมต้องการคุณมากเหลือเกินตอนนี้” เขาบอกเสียงพร่าแล้วเคลื่อนไล้ใบหน้าสูดดมกลิ่นกายสาวใต้ร่างตั้งแต่ลำคอระหงเคลื่อนไล้มายังเนินอกขนาดเล็กของสมปอง มือที่วางทาบทับบีบขยำเต้าน้อยๆ ของเจ้าหล่อนก็เคลื่อนไปสอดเข้าในเสื้อยืดตัวที่เธอสวมใส่เพื่อจะได้เข้าไปสัมผัสเนื้อแท้ของกายสาว
“อ่ะ! จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ” เธอจับมือใหญ่ให้หยุดเสียงสั่น
หึหึ
“ก็บอกแล้วว่าจะเสียตัว ถ้าไม่ทำแบบนี้จะเสียตัวได้ยังไงครับ”
เขาบอกสุภาพ สมปองเกลียดเหลือเกินคำสุภาพของเขาทำให้ทุกอย่างดูซอฟท์และละมุนละไมและที่สำคัญมันไม่ทำให้เธอรู้สึกกลัว แต่มันกลับทำให้อยากรู้อยากเห็นและอยากลองไปกับสิ่งแปลกใหม่ที่เขาจะสอนตน