จะรอวันนั้นสักครั้งที่เธอมีใจ ภาค1 (จบ)

ฉันเป็นเด็กข้างบ้านของพี่ได ใช่พี่ได ใครๆก็คิดเสมอว่าเราเหมือนพี่น้องกัน ก็เขาดูแลฉันดีมาตลอด มันก็มีหวั่นไหวบ้างแหละ แต่ฉันก็ต้องห้ามใจไว้
จนวันหนึ่งเขาประสบอุบัติเหตุทำให้ดวงตามองไม่เห็น ฉันจึงดูแลเขา ใกล้ชิดเขา จู่ๆ ก็ดันตกหลุมรักเข้าซะงั้น ในความมองไม่เห็นของพี่ได ทำให้ฉันเข้าใจว่าเขาจะมองไม่เห็นตลอดไป แต่มันไม่เป็นแบบนั้น พี่เขามองเห็นแล้วโดยที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ

เนื้อเรื่องบางตอน
ก๊อกๆๆ
ฉันเคาะประตูห้องของพี่ได
"ประตูไม่ได้ล็อคนี่" ฉันค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป ทำไมห้องมันมืดจังทำไมเขาไม่เปิดไฟนะ จะมองอะไรเห็นเนี่ย นั่นสิเขามองไม่เห็นนี่นา ฉันพยายามเดินเข้าไปหาสวิตท์ไฟ และคิดว่าพี่ไดน่าจะกำลังอาบน้ำอยู่
"สวิตท์ไฟอยู่ไหนนะ พี่ไดคะ นี่ข้าวเองนะ พี่ไดอยู่ไหนคะ" ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมาหรือว่าพี่ไดจะลื่นล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว ฉันรีบหันหลังและกำลังจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ
"โอ้ย" ร่างของฉันกระแทกกับร่างของคนๆ หนึ่ง แรงกระแทกทำให้ฉันจะล้มลง เขาจึงเอามือมารั้งเอวของฉันเอาไว้
"พี่ได" ฉันพูดพร้อมกับดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา เสื้อกล้ามและแขนที่เปียกไปด้วยเหงื่อนั้น ถึงแม้จะมืดแต่ฉันก็พอจะเดาออกได้ว่าเขากำลังออกกำลังกายอยู่
"เข้ามาทำไมเนี่ย ไม่เข็ดหรือไง" เขาพูดทั้งที่ฉันยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา
"ปล่อยข้าวก่อนสิคะ" มือของเขาจึงค่อยๆ คลายออก
"นมให้ข้าวขึ้นมาดูพี่ไดค่ะ คงกลัวว่าพี่จะลื่นล้มมั้งคะ"
"งั้นเหรอครับ" เขาพูดพลางจูงมือของฉันมานั่งตรงโซฟาอย่างชำนาญ แล้วไฟภายในห้องก็ค่อยๆ ติดทีละดวง
"เปิดไฟตรงไหนคะข้าวไม่เห็นสวิตท์เลย"
"นี่ไง" เขายิ้มหวานพร้อมกับโชว์รีโมทให้ฉันดู ฉันจ้องมองใบหน้าและเส้นผมของเขาที่มีเหงื่อ กับเสื้อกล้ามสีขาวที่เปียกเหงื่อจนชุ่ม เซ็กซี่จัง ฉันคิดในใจ
"ออกกำลังกายอยู่เหรอคะ ข้าวมารบกวนหรือเปล่า"
"เปล่าครับ เสร็จพอดี" ไม่คิดว่าเขาจะดูแลตัวเองดีขนาดนี้ ขนาดมองไม่เห็น ยังฟิตหุ่นขนาดนี้ หน้าตาผิวพรรณ ดีเกินผู้ชายไปแล้วนะ ผู้หญิงอย่างฉันยังอายเลย หรือว่าเขาจะเป็น... ฮรึ้ยยย ไม่นะ
"ข้าวๆ " เขาจับแขนของฉันเบาๆ
"คะ พี่ไดมีอะไรคะ"
"เป็นอะไร พี่เรียกตั้งนาน"
"อ๋อ เปล่าค่ะ" ฉันเอามือจับใบหน้าของตัวเอง คิดอะไรเนี่ยยัยข้าว พี่ไดเป็นผู้ชายนะไม่มีทางเป็นเกย์หรอกน่า
"พี่อาบน้ำก่อนนะ รอพี่ด้วยนะครับเดี๋ยวลงไปพร้อมกัน"
40 นาทีต่อมา
อาบน้ำนานจัง ปกติผู้ชายอาบน้ำนานขนาดนี้หรือเปล่านะ ฉันว่าฉันยังไม่อาบน้ำนานเท่าเขาเลยนะ
ยังไม่ทันพูดขาดคำ นั่นไงเขาเดินออกมาแล้ว
"พี่ได ข้าวอยู่ตรงนี้นะคะ" ฉันรีบบอกเขาทันทีที่เขานุ่งผ้าขนหนูผืนสีขาวเดินออกมา
"รู้แล้วน่า " เขาพูดลากเสียงพร้อมอมยิ้ม และค่อยๆ เดินตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ใช่ค่ะฟังไม่ผิด โต๊ะเครื่องแป้ง พี่ไดเริ่มกดหัวปั้มขวดเซรั่มที่มีน้ำใสๆ แล้วค่อยๆ ตบเบาๆ ที่ใบหน้าของตัวเอง ฮึกๆ สเต็ปการทาครีมนี้... นี่สินะที่ทำให้หน้าของเขาใสขนาดนี้ และก็เริ่มทาครีมที่ท่อนแขนท่อนขา และหน้าอกของตัวเอง จนฉันแอบกลืนน้ำลายลงคอ
"จะมองต่อก็ได้นะครับ" เขาพูดพร้อมกับพยายามจะใส่กางเกง ฉันรีบหันหน้าหลบมา เพราะกลัวจะเห็นภาพนั้นน่ะสิ กลิ่นกายอ่อนๆ ของเขามาแตะจมูกฉันพอดี มันทำให้ฉันลืมตาขึ้นมา
"อุ๊ย ...ตกใจหมด" ฉันร้องอุทานขึ้นเมื่อลืมตาแล้วพบว่าเขามาอยู่ตรงหน้าแล้ว
"พี่ไดเก่งจังทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง ดีจัง"
"เป็นความเคยชินแล้วล่ะและไม่อยากเป็นภาระของใครด้วยครับ"
"ไม่ได้เป็นภาระซะหน่อย อย่าคิดไปเองสิคะ ทุกคนรักพี่ไดนะคะ" อยู่ๆ พี่ไดก็ดึงฉันมากอด หน้าของฉันชนกับหน้าอกของเขาจังๆ กลิ่นกายอ่อนๆ ของเขา ทำให้ฉันหัวใจฉันเต้นแรงขนาดนี้เลยเหรอ ฉันพยายามจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา แต่เขากลับกำชับกอดฉันไว้แน่นเข้าไปอีก
"แล้วเธอล่ะ รักพี่มั้ย" เขากระซิบที่ข้างหูของฉัน จู่ๆ ฉันก็ร้อนหน้าผ่าวๆ ขึ้นมาทันที นี่ขนาดพี่แก มองไม่เห็นยังอ่อยขนาดนี้ ถ้ามองเห็นขึ้นมาฉันละลายตายพอดี