ศัตรู คู่ปรับ

ความเร็วของรถในตอนนี้ ทำให้ภาสันต์หน้าชาดิกด้วยแรงลม รู้ว่ารถเริ่มแล่นขึ้นที่สูง เพราะหล่อนต้องค้อมตัวไปในท่าพยายามประคองรถต้านแรงเฉื่อย ภาสันต์กลืนน้ำลาย เมื่อเห็นทางลาดข้างทาง แม้จะมีแนวราวเหล็กกั้นเป็นทางยาว แต่สันเขาลาดต่ำเห็นยอดไม้เขียวๆ แน่นครึ่ดต่ำจนไม่อาจรู้ว่าลึกลงไปเท่าไหร่ อีกด้านคือสันเขา รถที่แล่นตามกันมา คอยบีบแตรเตือน จนเขารู้สึกเย็นวาบๆ ตรงต้นคอตลอดเวลา
หวังว่า หล่อนคงไม่มีเจตนาพาเรามาแถวนี้ เพื่อ..ถีบเราลงเหวไปหรอกนะ แม้จะหวาด แต่บางอย่างในใจ ที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน ทำให้เขาบ้าพอที่จะคิดว่า ยังไง ฉันก็จะต้องกอดเธอตายด้วยกัน ยายกล้วยตัวแสบ..
เสียงเครื่องแปลกไป ภาสันต์รีบลดมือจากบริเวณใต้ก้นหล่อนทันที เมื่อหล่อนชะลอ แล้วก็สบถอย่างหัวเสีย
“โว้ย เสือกจะมาตายตรงนี้!”
ซวยละสิ เอ๊ะ ตะกี้ หล่อนพูดเป็นนัยอะไรหรือเปล่านะ ตายตรงนี้..บรื๋อ ตรงนี้สูงซะด้วย มองยอดต้นไม้มันเตี้ยลิ่วๆ เลย ขืนร่วงลงไป..
“รถเสีย! “ใบหน้าแดงด้วยแรงลมปะทะ หันมาตะคอกใส่เขา “เดินไปเองได้มั้ย? ฉันจะโทร.ตามเพื่อน นายขอติดรถที่ผ่านไปมาแถวนี้ละกัน”
ว่าแล้ว หล่อนก็จูงเจ้ามอเตอร์ไซค์คันใหญ่ แต่เก่าคร่ำ ความลาดของถนนทำให้ท่าประคองรถเอียงกระเท่เร่จนภาสันต์ต้องรีบกรากเข้าไปช่วย ส่งถุงของกินให้หล่อน แล้วก็ดึงรถมา
“พี่ทำเอง “มือทื่จับแฮนด์รถ สะบัดทันทีที่โดนเล็บจิก เจ้ามอเตอร์ไซค์คันหนักเอียงวูบ มาปะทะภาสันต์ที่ยืนหมิ่นๆ ขอบทาง ได้ยินเสียงหล่อนหวีดแหลม ขณะร่างเขากลิ้งหลุนๆ ลงไป ชั่วขณะที่พยายามไขว่มือคว้าอะไรสักอย่าง เขาเห็นใบหน้าตื่นตะหนก นัยน์ตาเบิกกว้าง น้ำตาพรั่งพรู ถลาตามมา ก่อนเขาจะรู้สึกถึงแผ่นหลังกระแทกเข้ากับอะไรสักอย่าง
“สันต์ สันต์ นายอย่าตายนะ บ้าเอ๊ย หาเรื่องมาให้กล้วยติดคุกเรอะ คนบ้า รังแกกันยังไม่พอ ยังจะทำให้ฉันติดคุกอีก”
ยังไม่ตายจ๊ะ แค่เจ็บหลังนิดเดียว แต่.ดีเป็นบ้า มีคนมาโอบประคอง ก้มหน้ามารำพันจนน้ำตาหยดใส่หน้าเรา มีนิ้วแตะมาตรงจมูกอย่างร้อนใจ กลัวเราตาย เฮ่ยๆ นั่นจะทำอะไรน่ะ เราแค่กลั้นหายใจ ฮั่นแน่ะ หล่อนกำลังจะช่วยเป่าปากให้เรา
“ฟื้นสิ สันต์ ฟื้นเดี๋ยวนี้ อุ้ย..”
ริมฝีปากที่จ่อมาเป่าลมใส่ปากเขา อุทานนิดเดียว ก่อนมือเขาจะรั้งร่างหล่อนมาแนบ ประกบปากจูบอย่างโหยหา ซึ่งคราวนี้ หล่อนไม่ยักดิ้นรนหรือชกเขาสักเปรี้ยง แต่กลับเคลื่อนไหวริมฝีปากบดเบียดเขาด้วยความรู้สึกโล่งใจ ระคน..โหยหา เช่นกัน