บังเอิญว่า...ต้องรัก

บังเอิญว่ารู้จักกันเมื่อนานมาแล้ว........ บังเอิญว่าเป็นญาติกัน………บังเอิญว่าทั้งคู่ต่างต้องตาซึ่งกันและกัน……….กระทั้งต้องใจ.....สุดท้ายจึงกลายเป็น.......ต้องรักทั้งใจ
.........................................................................................................................................................................
“สุดยอด นี่เรียกว่ามนต์รักสิบปีหรือเปล่า คลาดกันไปแล้วแต่กลับมาพบกันอีกครั้งหลังผ่านมาสิบปี เกิดเรื่องชุลมุนมากมายสุดท้ายก็ได้รักกัน อื้อหื้อ นี่มันละครชัดๆ” นาทถึงกับอุทานออกมาอย่างตื่นตาตื่นใจ
“เห็นด้วย แต่ว่านะให้พ่อแม่หาเมียให้แล้วได้ดีขนาดนี้ก็น่าสนนะ สงสัยเย็นนี้ต้องกลับไปบอกแล้วว่าหาเมียให้หน่อย ฮ่าฮ่าฮ่า” นัฐพลพูดเสร็จก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี พลอยทำให้คนที่เหลือหัวเราะตามไปด้วย
“แบบนี้เรียกว่าความบังเอิญทำให้ต้องมารักกันหรือเปล่า ก็ตอนแรกบังเอิญว่าเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันสมัยมัธยม ต่อมาก็บังเอิญว่าเป็นญาติกัน สุดท้ายก็บังเอิญว่าต้องแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่อีก ดีอ่ะ” นาทเอ่ยพร้อมทำทีท่าเขินอายดังกับว่าเป็นเรื่องของตัวเอง
“หืม? บังเอิญเหรอ ไม่รู้สิครับนานา สำหรับผมแล้วผมเองก็ไม่รู้ว่าถ้าคนที่อยู่ตรงนี้ในตอนนี้ไม่ใช่หมวยน้อยผมจะยังมีความรู้สึกแบบนี้อยู่ไหม เรายังจะมีวันนี้อยู่หรือเปล่า หากจะบอกว่าบังเอิญล่ะก็ คงต้องพูดว่า บังเอิญว่าเป็นต้องรัก ถึงได้บังเอิญว่า....ต้องรัก ล่ะมั้งครับ” รอยยิ้มเจิดจ้า ถูกส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตาคมเปล่งประกายอ่อนหวาน ละมุนละไมหาใดเปรียบ ใช่ ถ้าตรงนี้ไม่ใช่หมวยน้อยของเขาเขาคงไม่มีวันนี้ ไม่มีความรู้สึกแบบบที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่
ใบหน้าเนียนเห่อแดงระเรื่อน่ามองเมื่อได้ยินประโยคบอกรักของคนตัวโต ตมิสาเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะขยับศรีษะโขกกับไหล่กว้างของคนตัวโตเพื่อซ้อนใบหน้าที่แดงก่ำไปแล้วของตัวเองในตอนนี้ ท่ามกลางเสียงโห่แซว และอวยพรของเพื่อนอีกสองคนและเสียงหัวเราะของอัศวิน
“อ๊ายยย ทำไมฉันเขิน ตายแล้วหัวใจจะวาย” นาทถึงกับลุกขึ้นดีดดิ้นด้วยความเขินอายกับประโยคบอกรักโต้งๆของอัศวิน
“ชิบหาย ทำไมใจกูเต้น ไม่ไม่ เชี้ยกูก็เขินเป็นเหรอว่ะ” แม้แต่นัฐพลเองก็ยังไม่เชื่อว่าตัวเขาจะมารู้สึกเขินกับคำบอกรักของเพื่อน ได้แต่ขยี้ผมจนยุ่งไปหมด