เรื่องรักของดอกไม้

“ขอโทษนะคะ”
รินรดากล่าวเบาๆ ขณะที่เอื้อมมือไปข้างหลังค่อยๆ เช็ดผมของเธอ แขนเรียวคล้ายกำลังโอบกอดพิมภัทร กลิ่นหอมอ่อนๆ จากลมหายใจอุ่นๆ ของคนตรงหน้าทำให้พิมภัทรเผลอมองใบหน้าใสนั้นอย่างไม่วางตา แววตาวิบวับแสนซนนั้นสบจ้องมองมา เหมือนพลังดึงดูดจากที่ไหนสักแห่งประสานหัวใจสองดวงให้เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ทั้งแผ่วเบาอ่อนโยน และเต้นถี่เร่าร้อน สายตาทั้งคู่หยุดนิ่งคล้ายโลกหยุดหมุน
----------------------------------------
“อย่าทำแบบนี้อีก…อย่าทิ้งรินไปอีก รินทนไม่ได้ที่ไม่มีพี่พิมแบบนี้ รินคิดถึงพี่พิมมากรู้ไหมคะ”
“ริน” พิมภัทรช้อนใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมา ดวงตาหวานซึ้งทอดมองอย่างรักใคร่
“แน่ใจแล้วเหรอถึงพูดแบบนี้?”
“แน่ใจค่ะ ถึงรินจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ แต่สิ่งหนึ่งที่รินรู้คือ รินมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้พี่พิม และทนไม่ได้จริงๆ ที่ต้องเฝ้ารอพี่อย่างทรมานแบบนี้ อย่าหนีรินไปไหนอีกนะคะ”