องุ่นกับข้าว

คำโปรย

ฝนตก พร้อมเสียงฟ้าเสียง
ร่มไม่มี ฟ้าน่ากลัว
รองเท้าคู่ใจ ขาด เสื้อผ้าเปียก .... ชีวิต
ทางเดินกลับห้องพักติดถนน เสียงรถขับผ่าน ไปๆมาๆ แต่ไม่มีใครเลยที่จอดรับพาไปถึงหอ ถึงจะอยู่ที่นี้มา 7 ปีแล้วก็เถอะ
ชื่อของผม คือ องุ่น เป็นคนขี้เหงา ชีวิตไม่เคยมีใครยกเว้นความเหงา เหงาเป็นเพื่อนกันมานานมาก จนวันนี้เกือบครบ 9 ปี
หน้าตาธรรมดา ไม่หล่อ ไม่น่ารัก ไม่มีอะไรดึงดูด นั่งเหงาอยู่ในห้องไปวันๆมองดู คู่รักกันแล้วอิจฉา...อยากมีกับเขาบ้าง...
แต่ไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย............
มากสุดคือแอบชอบ เพื่อนสนิทแต่แล้ววันหนึ่งเขาก็รู้ความจริงและตอบปฏิเสธก่อนจะหายไปแบบไร้ตัวตน
พอครั้งที่2 และ 3 ต่อมาๆ เลยเข็ด
กลัวว่าจะไม่ดีพอ ไม่มีค่าพอจะให้รัก เลยต้องกลายเป็นคนเหงา เหงา อยู่ในห้องกอดตัวเองหลับไปพร้อมกับหมอนข้าง
ในห้องเช่าเก่าประตูบานหนา หน้าต่าง2 ด้านพอเป็นทางให้อากาศผ่านสะดวก อุณหภูมิในห้องเริ่มหนาว
....ถึงหน้าหนาวแล้ว เป็นอีกปีที่อยู่คนเดียว
ถ้าปีหน้ามีจริง ขอให้สมหวังในความรัก ให้มีแต่ความสุข เจอเนื้อคู่รวยเงินทองและ ได้แต่งงาน สาธุ..
สร้อยข้อมือเป็นใบไม้4 แฉก มือทั้งสองข้างกำเอาไว้และอธิฐาน
ขอให้เกิดขึ้นจริงไม่ว่าจะทางไหน......
รุ่งเช้า.....
“ระวัง!!!!!!!!” โอ๊ย เจ็บ รถมอเตอร์ไซค์ขับลื่นถนนแล้วหันเห มาชน
อุ๊ก อุ๊ก
“เห้ย!!....เมิงหนีๆ” เสียง ตะโกนตั้งสติ อย่าบอก นะว่าจะหนี ไม่ๆ อย่างน้อยช่วยพยุงให้ลุกขึ้นก็ยังดี
“อย่าเพิ่ง....ง” ผมตะโกนเรียกแต่ ไม่ทัน เด็กวัยรุ่นเพิ่งหัดขับรถ รีบเร่งเครื่องไวขึ้นเพราะกลัวว่า จะลุกไปเอาเรื่อง แต่ไม่ไหว เจ็บตรงลำตัวชนมาเต็มๆ
ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก
“เป็นอะไรไหมครับ”