กรงพยัคฆ์

หัวขโมยตัวน้อยไม่รู้ว่าการกระตุกหนวดเสือเป็นยังไงจนกระทั่งได้ลอบเข้าบ้านยามากูชิ น่าเสียดายว่าถูกจับได้ไม่พอยังพาตัวเองเข้าสู่เกมเดิมพันอันตรายกับเขา ไม่เพียงแต่อิสรภาพจะถูกหมายตา แต่หัวใจเธอเองเช่นกัน.
.
.
.
.
“กรี๊...” เสียงกรีดร้องหายไปในปากของเขา รินวิฬาร์ต่อต้านตามสัญชาตญาณ แต่เห็นสภาพตัวเองที่ถูกเขากอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างนี้ก็เริ่มหยุดนิ่งและตั้งสติคิดหาทางหนีทีไล่ ในใจด่าคนบ้ากามไฟแลบ
ไอ้เลว ไอ้ทุเรศ อย่าให้ฉันหนีไปได้นะ ฉันจะ...จะ...ฮึ่ม...จะตอนให้สูญพันธุ์เลย!
เอาเถอะ จูบแรกเสียไปแล้วเรียกกลับคืนมาไม่ได้ จูบต่อๆ มาของเขาก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก หากทำให้หัวใจเธอสั่นรัวชอบกล และจะด้วยเพราะเหตุผลใดเธอไม่อยากเสียเวลาคิด แต่จูบสุดท้าย เธอจะเป็นฝ่ายมอบให้เขา...และใช้มันคืนอิสรภาพแก่เธอ
รินวิฬาร์เริ่มจูบตอบเขาอย่างไม่แน่ใจ ใจหนึ่งก็หวั่นกลัว แต่อีกใจมุ่งมั่นจะหนีจากเขาให้ได้ เธอมั่นใจว่ามือใหม่อย่างเธอจูบได้ดีเพราะเขาจูบตอบ ลิ้นของเขากระหวัดกับลิ้นของเธอ มือของเขาก็ลูบขึ้นมาตามชายโครงของเธอจนเธอรู้สึกขนลุกไปหมด
อาการหมดฤทธิ์แถมยังยินยอมพร้อมใจของเธอ ทำให้ดวงตาของอคินลืมเปิดและมองเธอด้วยความประหลาดใจ แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งทำให้เขาระวังตัวมากขึ้น หากก่อนที่เขาจะรู้ตัว เธอก็กัดลิ้นของเขาจนได้เลือด
“โอ๊ย!” อคินร้องไม่เบานัก เขาตั้งตัวไม่ติดเมื่อเท้าเล็กๆ ของเธอกระทืบลงมากลางเป้า...กะเอาให้เขาสูญพันธุ์
“โอ๊ย” เสียงร้องเขาของดังกว่าเดิม จนน่ากลัวว่าคนจะแห่กันมาดูทั้งบ้าน รินวิฬาร์ไม่รอดูผลงานตัวเอง เธอพลิ้วตัวเผ่นหนีจากห้อง เลือดของเขายังคงรสเค็มปะแล่มและกลิ่นสนิมคละคลุ้งในปาก ลับหลังเธอได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วๆ