รักสุดขอบฟ้า

ทันทีที่หล่อนกลับมาถึงบ้านก็พบว่าแผ่นดินมายืนรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าของชายหนุ่มเรียบสนิท สายตายังขวางอีกต่างหาก ดูท่าว่าเขายังเคืองหล่อนไม่หาย และคงเคืองมากขึ้นเมื่อกลับมาไม่เจอหล่อนในบ้าน
“ไปไหนมา”
“ไปเดินเล่นที่หาดมาค่ะ” พันทิวาตอบเสียงอ้อมแอ้ม ราวกับเด็กทำผิดแล้วถูกจับได้
“ฉันสั่งเอาไว้ว่ายังไง ไหนอาหารทำแล้วหรือยัง” เขาก้าวยาว ๆ มาประชิดตัวพันทิวาก่อนจะจับไหล่หล่อนเอาไว้ทั้งสองข้าง
“เอ่อ...” พันทิวาอึกอัก
“ฉันหิว แล้วก็หิวมากด้วยตอนนี้” น้ำเสียงเขาอ่อนลง ทว่ากลับดุดันขึ้นในความรู้สึกของหญิงสาว
พันทิวาหลบตาเพราะไม่กล้ามองแผ่นดินที่กำลังก้มลงมาใกล้ ลมหายใจร้อน ๆ ของเขาป่ารดข้างแก้มหญิงสาวจนพันทิวาต้องเบี่ยงตัวออกไปอีกด้าน หล่อนรู้สึกว่าตัวเองเบี่ยงตัวหลบกระทั่งจะล้มลงไปกองกับพื้นอยู่รอมร่อ
แผ่นดินเปลี่ยนจากจับไหล่มาโอบเอวเจ้าหล่อนแทน
“เดี๋ยวพิมพ์รีบไปทำให้นะคะ คุณดินไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ” หล่อนบอกละล่ำละลัก
“เธออาบน้ำที่ไหนมา...” เขาทำจมูกฟุดฟิดข้างแก้ม
“ก็อาบที่บ้านสิคะ จะให้พิมพ์ไปอาบที่ไหน”
พอแผ่นดินมาส่งหล่อนที่เกาะแล้ว พันทิวาก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกไปเดินเล่นที่ชายหาด แต่ทำไมแผ่นดินถึงได้ถามแปลก ๆ
“ทำไมฉันอาบที่บ้านแล้วไม่หอมแบบนี้”
เขาถามอย่างสงสัย ใบหน้าของแผ่นดินที่กำลังจ้องมองพันทิวาเต็มไปด้วยข้อสงสัยอย่างที่เขาถามจริง ๆ กลิ่นร่างกายของพันทิวาหอมหวานราวกับคุกกี้อบเสร็จใหม่ยกออกจากเตาหอมกรุ่น ถ้าหากหล่อนอาบที่บ้านจริง ๆ กลิ่นของเขาก็ต้องเป็นแบบนี้สิ แต่แผ่นดินไม่เคยรู้สึกว่าได้กลิ่นแบบนี้มาก่อนเลย
ใบหน้าของพันทิวาแดงซ่านไปทั้งแถบเมื่อแผ่นดินว่าอย่างนั้น ยามที่ยืนชิดกันอย่างนี้หล่อนมีส่วนสูงเพียงอกเขาเท่านั้น พันทิวาจึงหลบตาก้มลงมองด้านล่างแทนที่จะเงยสบตากับชายหนุ่ม แผ่นดินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นก่อนจะก้มลงจูบบนผมของพันทิวาอย่างถือวิสาสะ
“แน่ใจนะว่าอาบที่บ้าน...” เขาถามย้ำอีก น้ำเสียงดูอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อกลางวันมากโข
“แน่ใจค่ะ...” หล่อนว่าเสียงเบา “ครีมอาบน้ำก็ของคุณดินซื้อมานั่นแหละค่ะ อาบอยู่ทุกวัน”
“แปลก” เขาว่าก่อนจะเกยคางคงบนศีรษะเจ้าหล่อนแล้วโยกตัวเบา ๆ “ทำไมฉันอาบแล้วไม่หอมแบบนี้บ้าง”
“ถ้าเราอาบเองเราอาจจะไม่ได้กลิ่นของตัวเองก็ได้ค่ะ” พันทิวาแนบหน้าลงบนอกของเขาอย่างลืมตัว “ต้องให้คนอื่นพิสูจน์ว่ามีกลิ่นหรือเปล่า”
“งั้นตอนนี้ได้กลิ่นอะไรจากตัวฉันบ้าง” เขาถามขึ้น ทำให้พันทิวาได้สติขึ้นมาทันที ทว่าพอจะยื้อตัวออกก็สายไปเสียแล้ว แผ่นดินกอดเอวหล่อนแน่นกว่าเก่า แล้วถามต่อว่า “ส่วนฉันได้กลิ่นคุกกี้ หอมเหลือเกิน แล้วตอนนี้ฉันก็หิวมากด้วย”
“เดี๋ยวพิมพ์ไปเตรียมอาหารให้ค่ะ”
“ฉันรอไม่ได้แล้ว” น้ำเสียงเขาดูร่าเริง “ขอกินเลยได้มั้ย”
“แต่พิมพ์ไม่ได้เตรียมอะไรไว้นี่คะ” หล่อนตอบตามความจริง
“งั้น...” เขาเว้นจังหวะการพูด ก่อนจะคลายแขนออกแล้วเชยคางหล่อนขึ้นมาให้สบตาเขาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอนว่า “ขอกินคุกกี้ตรงหน้าก่อนได้มั้ย...แล้วค่อยกินข้าวทีหลัง”
“คุณดิน...”
ยังไม่ทันที่หล่อนจะได้เอ่ยอะไรออกไป ริมฝีปากของเขาก็โฉบลงมาแตะแต้มที่ริมฝีปากพันทิวาทันที ราวกับคลื่นแห่งมหาสมุทรในยามที่มีพายุกระหน่ำ คลื่นลูกเล็กลูกใหญ่ผลัดกันหมุนวนสาดซัดเข้าฝั่งอย่างไม่หยุดหย่อน บทเพลงอันหอมหวานที่เกิดจากเสียงคลื่นรุนแรง
ทว่ากลับไพเราะในความรู้สึกของใครบางคน คล้ายกับว่าพันทิวากำลังจ่อมจมลงไปในห้วงมหาสมุทร...หล่อนกำลังจะขาดอากาศหายใจในไม่ช้าหลังจากถูกคลื่นดูดหายไปใต้น้ำ แต่ความรู้สึกหนึ่งก็เป็นสุขล้นพ้นประมาณเช่นกัน
ไม่นานพายุที่โหมกระหน่ำก็ค่อย ๆ สงบลงในที่สุด...